CRÓNICAS DO CAMIÑO(a vaca e o carriso). Por Luis Ferreirós

Alá polo ano 83, Boiro, máis concretamente, Ponte Goians,….. viña eu de vendimar unha viña da miña abuela Mercedes, (lémbroa toda a vida traballando, esbullando millo cun perpetuo Sancosmeiro na cabeza), concretamente unha finca coñecida como o Ghafiño, no termo municipal de Boiro, aldea da Ponte Goians, lindando con Xarmea, os marcos non estaban moi claros, pero daquela a xente era máis noble que agora, e non había, tantas trifulcas;….claro, non se pensaba en edificar, a terra era para traballala.

Pois o mentado día, viña eu de volta para O Cano polo Camiño Vello, (camiño real para os intelectuais) e mentras comía a derradeira piña de Catalán Roxo que quedaba na bolsa, fitei unha escena que chamou a miña atención.

Un paxariño, un carriso, peteiraba pola pista os grans que quedaban dunha anterior sembra, ata que pasou polo lado dunha vaca.

A vaca non decatou da súa presenza e fixo o que fan as vacas cando estás ociosas,….. caghar.
Caghou unha bosta enorme, tan grande que sepultou ó carriso debaixo dos seus excesos, sen dar nen a máis mínima importancia ó acaecido, póis ela, unha simple e sinxela, vaca, (que ten cornos, eso sí, ¡que culpa ten se apareceron!, pero porén, é unha cornuda), non decatara da aparición de tan ilustre invitado

Esta vaca, que tranquilamente podería ter por nome Pinta, Cunchada, Linda ou calquera outro que está na nosa lembranza de nenos de aldea, seghueu a comer herba coma se nada tivera pasado.

Pero non, amigos meus, algo pasou, pode ser que para a vaca non, pero ….o paxariño, o noso amigo carriso (reyezuelo),…. para él foi unha traxedia, sen ter nada que ver no asunto, con toda a boa intención do mundo, paseando tranquilo, atopouse enterrado un pedazo de bosta merecedora dun anuncio de T.V (¿Qué quereis de merendar ?... BOSTA rica y nada más), e , naturalmente o pobre do carriso non sabía que facer, sepultado na merda e sen saber o que facer, agardando unha axuda que non chegaba.

Porén, comzou a facer o que saber facer os paxariños cando están nun apuro, …. Píar, e dixo, cunha voz … pequeniña, feble,típica do que ten pasado por moito e xa non ten forzas para loitar máis……….PÍO.

Ninguén acudiu á súa chamada de auxilio, había xente polo camiño vello, estaba a finada de Doña Josefina,( a de don Juan), -pizpireta e chea de orgullo, co seu rosario de pétalos novo que fora mercado nunha das moitas tendas que hai na Vía della Concilliazione e fora traído por un dos seus innumerables sobriños,na visita ó Vaticano,-da súa terapia de grupo co finado de Don Manuel Maneiro, acompañada de Ramoniña, tamén finada e Mamá Lola (DEP), pero non fixeron caso. ¿ Quen ía facer caso dun pobre carriso?

O noso amigo, inconsciente da súa incapacidade, nun sublime exercicio de futilidade, voltou no seu intento e dixo:::::::PÍO, PÍO, PÍO.

.......Nones…… Ni puto caso, …, Agheda estaba na porta da casa dos de Don Juan, máis pendente do caldo que tiña ó lume que do rescate do noso paxariño, saudou ás amigas, era non era tanto de ir á misa, aínda que era moi devota de Nuestro Señoriño,era máis de traballar (ó igual que Esclavitud ,que vivía enfrente da fonte),e voltou para a lareira onde o manxar estaba chegando ó seu punto exacto.

PÍO, PíO, PÍO, PíO, PÍO, PÍO, PÍO, PÍO, PÍO, desesperado, voltou ó seu intento, facendo unha chamada de rescate que anteriormente non fora atendida, nen polas persoas máis relixiosas de toda a vila de Boiro.

Pero, velaí , ante a inmobilidade da xente de ben da Vila, apareceu Capitán, o ghato dos Tarulos, que por aqueles días andaba á xaneira e paraba pouco na casa, tamén porque Genaro e José María o de Outeiro, quen xa vivía coa madriña, Toñita a da sección feminina, facían prácticas co seu Tiratacos no seu famento lombo, o de Genaro tiña máis saña, xa que tiraba grapas de cable eléctrico, que foran sustraidos dun rolo de cable que os de Fenosa dixaran aparcado, póis estaban instalando a línea polo Currillo.

Pero o caso e que apareceu, no derradeiro tramo do Camiño Vello, e dalgunha maneira, escoitou a chamada de socorro ( como decía miña nai,--- Socorro a de Armental) do noso protagonista.
Capitán, o ghato, fitou ó carriso, acheghouse a el, meteulle a zarpa no seu plumaxe, limpoulle a merda,plis, plas!,e sen pensar dúas veces o que tal estaba a facer, meteuno na gorxa entre Pío e Pío e papouno.

Acabouse o conto…….. E agora ¿Qué?.

Coma se fose Esopo ( sempre gozei dos clásicos, grazas a Lola, Santi, Deira e Rodrigo), do incidente acaecido xa hoxe fai 29 anos no Camiño Vello pensei nas miñas propias conclusións:

1ª- Non todo o que te mete na merda é o teu inimigo.

2ª- Non todo o que te saca da merda é o teu amigo.

3ª e derradeira- Por moito que esteas de merda ata o pescozo,……ás veces…… é mellor non decir nin PÍO.








Luis Ferreirós.