XOGANDO ÁS CARTAS, por Roberto G. Mendes

“Coas cartas un aprende a non fiarse”, explícanos Henrique Guerra, mestre do tute.

-¿Como se lle ocorre escribir un libro sobre tute, home?

-¿E por que non?

-Porque ningún xogador de cartas recoñecerá nunca que hai quen sabe máis ca el.

-É que eu non sei máis. Eu só conto a historia do xogo, as súas anécdotas, os seus trucos, poño catro problemiñas...

-Pero logo, se hai que perder, perde, como un campión.

-Si, claro.

-Ah.

-Se non me veñen cartas...

-Aí estivo en xogador, ¿ve?

-Xa. Pero no tute é máis verdade que noutros xogos.

Cun pouco de sorte e os seus coñecementos, gañaría ata vostede.

-Non sobreestime os meus coñecementos.

-Non os sobreestimo. E aínda así, podería gañar.

-Por iso os do mus van tan sobradiños, ¿non? Porque é máis para listos.

-Máis para listos é o xadrez, ou son as damas. Nos xogos de cartas non hai nada que non se aprenda xogando un pouco.

-E amola menos perder, ademais.

-Non sei se amola menos, pero hai a quen botarlle a culpa.

-A unha mala man.

-A unha mala man, ou a ducia e media de malas mans.

-¿E cando se gaña...?

-Cando se gaña é porque as cartas hai que saber xogalas, naturalmente. Son matemática pura.

-Así calquera.

-Así calquera, pero como é certo... Máis dun dos meus alumnos aprendería máis matemáticas xogando ao tute que indo a clase. Ou aí ten o bridge...

-Aí teño o bridge, ten razón. ¿Que fago con el?

-Se non quere, nada. Pero en varias universidades dos Estados Unidos é unha asignatura.

-Pero debe de ser optativa, como comer galletas. Iso explicaría o de Bush.

-¿Perdón?

-Que ando moi intrigado con tres dos mandamentos do tute que cita vostede por aí polo seu libro.

-A ver.

-"Os de fóra dan tabaco". Ande xa: non o daban nin cando se fumaba...

-Pois "os miróns son de pedra".

Se o caso é que non mareen.

-"Carta na mesa non pesa".

Pesa, pesa: outra cousa é que non se poida cambiar.

-E non se pode. Se o entendeu, ¿por que anda protestando?

-Por enredar. "O tute inventouno un mudo": o mesmo din do fútbol, e xa ve.

-¿Que vexo?

-Que non calan.

-Pero amonéstanos.

-Proba de que un mudo non o inventou.

-Boh. É un falar. E co fútbol hai máis parecidos, por se non o pensou.

-Eu pensar penso pouco. Poña exemplos.

-Aí ten vostede a arte de achicarse.

-¿O que fixo España contra Francia é unha arte?

-Non. A arte é o que fixo Francia: achícase de sete con Corea, e logo nos levanta o tres.

-Os mesmo que nos mete, ten razón. Tampouco foi mala xogada esa.

-O fútbol é como o tute, que é como a vida: as cartas son de cartón, e unhas veces gañan e outras non.

-Xa, pero iso vale para todos os xogos.

-E para todas as vidas. ¿Por que cre vostede que se inventan os xogos?

-¿Por que?

-Porque hai que acostumarse a perder, e a levar malas cartas, e a gañar coa gorra cando as levas boas, e a non darlle valor, neses casos, porque o mérito tampouco é teu.

-¿Aprendeu todo iso xogando ao tute?

-E algunha cousa máis que non sei se é tan boa.

-¿Como que?

-Como a non fiarme nin da nai que me fixo.

-Pois boa cousa non será, pero parece útil.

-O mesmo penso eu. Despois do chiste de Woody Allen sobre o bridge, seguramente a cousa máis útil que se aprende das cartas.

-¿...?

-¿...?

-O chiste, por favor.

-¿Seguro?

-A ver...

-Vostede mesmo: di Woody Allen que no bridge, ou no tute, engado eu, pasa como no sexo: se non tes unha boa parella, o mellor é ter unha boa man.

-Vale: tema tute esgotado.

¿Que anda escribindo agora?

-Un libro sobre damas.

-Sobre o xogo...

-Si, claro. Hai moitísimo que contar.

-Máis habería que contar do xadrez...

-Hui, non crea. Un campeón do mundo de damas dixo un día que o xadrez é como mirar nun océano infinito, a diferenza das damas, que son como mirar nun pozo sen fondo.

-Ah. ¿E onde está a diferenza?

-Pois iso digo eu.