Teño un problema. Hai uns anos a miña media laranxa pilloume nun momento de dúbida e na seguinte curva vinme facendo biberóns. Aquelo resolvíase con paciencia e contando culleradas; era a parte fácil.
Co tempo o lactante abandonou a súa condición e comezou a falar, a preguntar, e a partir duns instante, do que ninguén me avisou, a someter a dúbida as miñas respostas e querer dar a súa opinión sobre as decisións que lle afectan. Un pretende facer o mellor que sabe, ou que pode, ou que algo.
Hai un erro lóxico en todo pai, e é pretender que o seu fillo faga o que un mesmo non fixo. Porque non pudo, porque non quixo ou porque non lle deixaron. É lícito pretender que el sexa mellor. Como aspiración de pai, verse superado polo fillo é un éxito na vida. Intentalo convertémolo en obriga.
Ao meu fillo gústalle andar descalzo, e eu obrígolle ao contrario. Eu creo que non debería estar tanto tempo na auga, e el cre que si.
O meu fillo xoga ben ao fútbol, pero el non opina o mesmo. Eu creo que é bo para a súa educación que estude música, pero el non está de acordo. Dígolle que se poña as gafas e el dime que ve perfectamente.
Entón a mochila do chaval empézase a cargar de reivindicacións, de dúbidas, que non son súas, que son as miñas, e eu, que me creo con mais experiencia, horas de voo e capacidade de perspectiva, empezo a facer da miña grande obra un legado das miñas imperfeccións. E aí xa a estou cagando.
Empecei dicindo que teño un problema. Rectifico. El corríxeme. Teño un fillo moi bo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario