FURIA, de Fritz Lang

Argumento

Joe Wilson (Spencer Tracy) planea casarse e pon o seu propio negocio xunto a seus irmáns. De paso, nunha pequena cidade, é acusado por unha serie de coincidencias como sospeitoso dun secuestro dunha nena (que non cometeu).

É ingresado en prisión con carácter preventivo. Por boca dun dos axudantes do comisario, iníciase unha serie de rumores cando ao ir a un bar, fala do sucedido esaxerando un pouco. A xente do bar indignada pola natureza do crime convócase na praza fronte á comisaría.

A medida que aumenta a concentración de xente, aumentan proporcionalmente os berros ata lanzamentos de pedras. Finalmente, tras un intento fallido de ingreso, a xente converteuse nunha masa que comeza a berrar e a tolear, descontrolada arrebola lume e incendia a delegación.

A través das reixas da xanela vese ao desgraciado Wilson loitando contra as labaradas, nunha celda na que está pechado, pero anque logra fuxir é dado por morto xa que o incendio derruba o lugar impedindo o rescate do corpo.

Nun segundo bloque comeza o xuízo aos poucos (22 persoas) autores materiais do ataque que se logran identificar a través de ruídos da radio.

Entre mulleres e nenos hai varios tipos e caracteres: de xóvenes a anciáns, de culpables a hipócritas.

Paralelamente, Joe trama xunto a seus irmáns a venganza: permanecer como morto, incluso para a súa noiva, todo sexa para que os que intentaron matalo sufran tanto como sexa posible.

Durante o proceso discórrese sobor das culpas dos acusados en particular, como da masa en xeral. Chegando aos alegatos finais, a noiva de Joe descobre con alegría que o seu noivo está vivo, anque síguelle un pesar ao darse conta dos plans de venganza que o están cegando.

Finalmente, cando se están sentenciando ao grupo de incendiarios, aparece Joe para salvalos da súa condena. Por un lado, porque o discurso da súa noiva provocoulle un remordemento insorportable, e, por outro, como medio de recuperar a súa identidade e a súa prometida.

Premios

A película obtivo un nomeamento ao Oscar polo mellor guión orixinal.

NATURALIDADE, por Aaron

Cando xurda a ocasión de cantar, canta. E cando sintas que é momento de abstraerse, axuda a facelo do todo. Eso é o que significa ser natural.

O ser natural non quere dicir que un teña que estar aberto as vintecatro horas: non es unha tenda das que abren toda a noite.

Hai momentos nos que un debería abstraerse, do contrario resultaría derreador, tedioso, aburrido. Non hai necesidade de sorrir continuamente; so os políticos o fan, e son a xente mais tonta do mundo.

Hai veces en que as bagullas son benvidas, ou deberían selo. Hai veces en que un se sinte triste, a tristura ten tamén a súa beleza, polo que cando te sintas triste, mantente triste.

Cando te sintas felís, mantente felís. Ser auténtico significa non estar nunca en contra do que xa está ocorrendo.

Déixate levar... confía na sensación. Pola noite péchanse os pétalos do loto, pola mañán ábrense de novo; é simplemente un proceso natural.

Osho.

MENSAXE NUNHA BOTELLA

Un pescador chileno devolveu a unha arxentina unha carta para un soldado falecido na guerra pola soberanía das illas Malvinas que esta muller escribira e colocara dentro dunha botella antes de botala ao mar hai catro anos, informa hoxe o diario Clarín.

O chileno Javier Godoy e a arxentina Estela Ojeda lograron finalmente atoparse hai uns días en Ushuaia, a cidade mais austral do mundo e á que o pescador chegou con dous obsequios para a muller: centolas frescas e a botella coa mensaxe no seu interior, destacou o periódico.


A comezos de 2005, Ojeda escribeu unha carta a modo de despedida do seu irmán morto durante o conflito bélico que Arxentina e o Reino Unido libraron en 1982 e arrebolouna ao mar desde a costa de Ushuaia.


Pasaron algúns anos ata que Godoy atopou a botella nunha solitaria praia de pedras de Punta Burshem, na rexión chilena de Magallanes, na canle de Beagle. O chileno sinteu curiosidade polo contido da mensaxe, que estaba dirixido ao subtenente Antonio Ojeda e levaba a firma da súa irmán Estela, apodada “Kili”.


“Moi querido irmán: escribo esta carta sabendo que nunca a lerás. Imaxínoche chegando ao teu fermoso barco, cos teus amigos. Pero o máis doloroso é imaxinarche partindo por esta canle e non regresar.


Tes ese mar arxentino como tumba e o teu nome está en moitos monumentos”, di a mensaxe. Ojeda e outros 322 mariños arxentinos morreron durante o afondamento do Cruceiro "General Belgrano", en el Atlántico Sur, por un ataque do submarino nuclear británico "Conqueror", o 2 de maio de 1982.

"Es un heroe morto, pero eu preferíache un home mais… Esquecín dicirche tantas cousas. Creo que nunca soubestes que eras o meu ídolo, que de chica maravillábanme as túas explicacións sobre o Universo e de grande elixiste á muller mais boa para que fora a miña cuñada.


Ela mantivo a familia unida e sempre a vou querer moito” afirma “Kili” na carta. “Din que a guerra rematou en 1982, pero para nós non, porque nos faltas vos… Mañán botarei flores ao mar e rezarei por ti. Quéroche moito, moito. Kili”, conclúe.


Conmovido pola mensaxe, o pescador chileno revelou en novembro pasado telo atopado e máis tarde acordou un encontro coa súa autora, quen decideu regalar a carta a unha filla do soldado falecido.

O ETERNO CHARLES CHAPLIN

Actor, compositor, produtor e director inglés, que alcanzou fama internacional coas súas películas mudas, e que é considerado un dos grandes creadores da historia do cine.

O seu nome completo era sir Charles Spencer Chaplin. Naceu en Londres, nunha familia de artistas de variedades, comezou a actuar xa de neno en musicais e pantomimas.

En 1910 viaxou a Estados Unidos nunha xira coa gran compañía para a que traballaba, e estableceuse alí definitivamente dous anos despois.

Chaplin apereceu por primeira ves no cine en 1913, nas películas da Keystone, de Mack Sennett.

En Carreiras de autos para nenos (ou Carreiras abafantes, 1914) fixo por ves primeira a persoaxe do vagabundo Charlot, cuns longos pantalóns, enormes zapatos, bombín e bastón de bambú, papel que interpretaría logo en máis de setenta películas, incluída O vagabundo (ou Charlot vagabundo, en 1915).

Neste ano asociouse coa compañía Essanay, despois coa Mutual e coa First National, ata ter os seus propios estudos en Hollywood en 1918.

Durante estes anos de películas curtas, desenvolveu paulatinamente a persoaxe do vagabundo, pasando do estereotipo do paiaso traveso á figura humana e compasiva que calaría nos espectadores de todo o mundo.

En 1919 fundou, xunto con Mary Pickford, Douglas Fairbanks e D.W. Griffith a United Artists Corporation, na que seguiría ata o ano 1952.

As súas películas mais importantes como actor, director e produtor foron as mudas: O chico (1921), O peregrino (1924), A quimeira do ouro (1925), O circo (1928), Luces da cidade (1931), e Tempos modernos (1936), todas elas récords sucesivos de taquilla, pese a realizarse xa durante a época do cine sonoro.

A estas seguiron O gran dictador (1940), Monsieur Verdoux (1947), onde aparece por última ves a súa persoaxe de Charlot, Candilexas (1952), e Un rei en Nova Iorque (1957).

Aparte dirixeu, sen protagonizalas, Unha muller de París (1923) e A condesa de Hong Kong (1966), onde fai un pequeno papel. Tamén compuxo a música da maioría das súas películas.

Chaplin perfeccionou un estilo persoal de interpretación, derivado do paiaso de circo e do mimo, combinando a elegancia acrobática, a expresividade do xesto e a elocuencia facial, cun sentido do ritmo impecable.

A súa creación do pequeno vagabundo Charlot, un símbolo universal da individualidade indestrutible, triunfante contra a adversidade e a persecución, tanto humana como mecánica, doulle fama mundial como comediante e actor dramático.

A chegada do sonoro a finais da década de 1920 non prexudicou a efectividade da súa pantomima, da que dependía en gran parte a súa creación.

Ao mesmo tempo, comezou a manifestar a súa preocupación polos problemas sociais da súa época.

Máis tarde abandonou o papel do vagabundo para facer persoaxes específicas, nunha transición que marca O gran ditador, onde xa usa plenamente os recursos do sonoro. O enforque chapliniano combina a sátira e o patetismo melodramático, baixo os que late o amor á humanidade e á liberdade mundial.

Escribeu dous libros A miña autobiografía (1964) e A miña vida no cine (1975). A finais da década de 1940 e principios da de 1950, Chaplin sufriría a persecución da caza de bruxas maccarthysta, polo seu pensamento político de esquerdas; abandonou os Estados Unido sen 1952 para establecerse en Suíza.

En 1972, fixo unha breve viaxe aos Estados Unidos para recibir varios premios, entre eles un Oscar honorífico polas súas contribucións á cinematografía. Foi nomeado sir en 1975. Morreu o día de Nadal de 1977, en Corsier-Sur-Vevey, Suiza.

A VISIÓN DA MEIGA, por Meigas boas buscade entre as nubes brancas …

De pequeno xogaba cos meus amigos no río que había á beira da casa de meus avós, era un pobo pequeno, tería uns cen habitantes, non creo que tivera máis, anque realmente non me lembro moi ben, xa dixen que era pequeno, moi pequeno, so ía os veráns, como todos meus amigos do pobo, estabamos xuntos no verán e ao acabar o verán cada un íase á súa cidade, onde viviamos todo o inverno.

Acórdome que cada ves que acababa o verán todos nos xuntabamos na praza do pobo, teño que recoñecer que era un día moi triste.

A derradeira ves que estiven alí foi cando tiña 14 anos, o meu mellor verán e á ves o peor, non poderei esquecer xamais esas vacacións, foi a primeira vez que fixen moitas cousas e tamén sucedéronme outras que aínda agora non son capaz de explicarme que pasou realmente e tamén o lembro por ser a despedida máis triste da miña vida, como podedes imaxinar ese verán houbo unha chavala, a mais maravillosa chica que coñecería en toda a miña vida, pode ser ou eso pensaba no momento de despedirme, pero, todo o bo acaba, segundo din, eu non o sei e vós...

Lembro que cando cheguei ao pobo, todos levaban alí varios días, naquel momento non o entendía, pero xa non estabamos sempre xuntos, refírome a chavalas e chavales, como cando nos viamos anque en realidae fóramos nenos, boeno, no noso caso rapazolos, diría eu. Porque as nenas maduran antes, ou porque non queren xogar aos mesmos xogos, non o sei...

Como dixen, cando cheguei xa estaban todos alí e estaba ela, Luisa, así se chamaba, nunca esquecerei ese nome, nin o seu rostro que sempre lembrarei como esa nena de 14 anos.

Ese verán, foi moi curto para min, todo foi tan axiña que non lembro os acontecementos ben.

Desde o primeiro momento eu dividía as miñas horas con Pedro, Mario e Oscar, é curioso como recordo os nomes de todos aínda sen telos volto av er desde od ía que me fun de alí para non volver, como dicía estaba co neles ou con Luísa, contábamonos toda clase de parvadas e tamén dicíamonos toda clase de tolerías.

Ao quinto día de estar alí, estaba xogando cos rapaces, collendo rans que despois levábamos á casa da meiga, ningún neno a vira nunca, deixábamos as rans na súa porta, unha man as collía e logo deixaba o noso diñeiro alí, o que sacara a palliña máis pequena tiña que ir a polos cartos e logo saíamos correndo de alí.

Ese día eu perdín, puxe nas rans coma sempre, aparteime e aporta abreuse, colleu a bolsa coas ran se pechou aporta, esta volveu a abrirse novamente e a man deixou outra bolsa con cartos, ao pecharse a porta acerqueime, lentamente collín a bolsa, entón escoitei o meu nome, era so un queixume pero comprendín que diçía meu nome, a porta entreabreuse, eu acerquinme e esa mesma man que sempre viamos agarroume do brazo, as moedas caeron polo chan, eu empecei a berrar e vin como os meus amigos saían correndo en en dirección ao pobo, intentei soltarme pero aquela man tiña unha forza incrible e érame imposible fuxir, escoitei outra ves o meu nome, a súa vos era tranquilizadora á ves que cativadora.

A man soltoume inmediatamente e comecei a non sentir medo, senón que estaba tranquilo, sentía que podía empuxar aquela porta entreaberta e descubrir o que realmente había alí dentro, descubrir unha realidade que segundo eu sabía ninguén vira xamais, que inocente era, empuxei a porta e esa mesma voz díxome que me arrimara ao que parecía unha coçiña.

- ola, dixen
- ola, podes pasar, non te quedes na porta...Iván

Asustinme un pouco ao ouvir o meu nome, pero pechei a porta ás miñas costas e entrei ao interior, era unha cousa pequena, dunha soa instancia, cociña, sala, todo se mesturaba dun xeito pouco claro pero á ves moi concordante entre sí.

- como estas, cariño, coñezo á túa familia desde hai moito tempo e agora teño que falar contigo...

- que queres de min?

- Non te preocupes, non vou facerche ningún dano, só, mírame aos ollos...

Saín correndo de alí, o que vin era máis do que podía soportar...

Ao chegar ao pobo todo o mundo estaba buscándome, expliquei o que pasara pero ninguén me cría, decidín non explicar nada máis, pero non esquecerei nunca a cara de complicidade de miña nai, unha cara moi triste, era estraño parecera pero sen embargo miña nai estaba case chorando, anque teño que recoñecer o meu arrepentemento, non llelo preguntei no seu momento e agora xa non podo facelo.

Dous días despois estaba xogando cos rapaces e Luisa veume buscar, despedinme deles, vendo a súa cara amarga, seríaa última ves que vería a súa cara con esa expresión, Luisa e eu fómonos ao río, e ao chegar sentámonos n abeira como facíamos tódolos días, pero había algo distinto.

- Iván, tño algo que dicirche, onte soñei algo moi estrano, morrías.
- Eso non vai pasar, tranquila, porque soñastes eso.

Pero anque sei que soa moi estraño, a miña contestación foi moi tranquila e que conste que é o único e último que lembro con claridade, sei que contestei eso exactamente.

- Porque me dis eso, non me vai pasar nada.
- Pero eu soñeino, foi moi real, non quero que che pase nada.
- Non me vai pasar nada, tranquila...

Debín de diçirlle a el ao que eu sabía ou o que ameiga me dixera, non era capaz, desde que saín daquela casa choraba cando ninguén me vía, choraba cando estaba so porque sei que ninguén me comprendería anque intentara explicarlle o que realmente pasaba ou mellor dito o que segundo parece iba pasar…

Dous días máis tarde, toda a cuadrilla, xuntos por fin, chavales e chavalas, nenos e nenas, pillamos as piraguas que alugaban no río, levábamos merenda, subiríamos o río ata a fervenza e logo baixaríamos coa corrente, soaba ben e eu iría na mesma piragua que Luísa, a cuadrilla anque molesta acostumárase a que quixéramos estar xuntos.

A verdade é que non lembro moito daquel día, sei que paramos a comer na saínte do corvo, era unha pedra que a erosión convertera na figura dun corvo, ao rematar de comer subimos máis o río ata a fervenza, pasou algo estraño, o tempo cambiou sen previo aviso, o ceo escureceuse a unha velocidade que nunca vira e que realmente creo que non volvín ver, comezou a chover intensamente, levantouse un grande vento, sei que baixamos o río como podiamos e que a nosa piragua chocou contra unha rocha, lembro a cara de Luisa chorando e berrando o meu nome e non lembro nada mais, non sei o que pasou despois.

A meiga, colleume da man e con esa voz suave levoume con ela, o sol volvera saír e eu xa non estaba en ningún lugar, so era unha lembranza ou un bo soño, ao menos eso espero. É estraño como poden suceder as cousas, pero nunca esquecerei esa cara de nena, a complicidade de miña nai e as estrelas brillando desde o xardín da parte de atrás da casa de meus avós, tirados na herba, miña nai explicábame o çeo e dicíame que no fondo hoxe estábamos todos e que cando estivera triste mirara arriba, que a lúa e o sol eran o mesmo para todos e que desde alí me coidaban e guiaban....

Agora estou no sol, na lúa e nas estrelas que ti miras desde a túa xanela, para coidarche e abraçarche nos teus soños, non chores que estou ao teu carón...

Dígollo tódolos días …. Estou nos soños e por fin coñezo ao eterno que os crea, acompañareille mentres me deixe ...

VIDA DE TOLOS, por Alina Diaconú

"A vida de hoxe ten o ritmo dos ríos”, escribía Antonio Machado alá polos anos 20 do século pasado.

¿Con qué imaxe poderíamos comparar hoxe o ritmo da nosa vida, con qué metáfora? ¿Cunha fervenza? ¿Cun aluvión? ¿Cun vendaval? ¿Ou ben con esa estraña e temible sensación que produce a vertixe?


A vertixe é ese vaído, esa turbación do xuízo (como di o dicionario) que conleva un instante de tolería, un intenso e por fortuna, pasaxeiro desquizamento da nosa mente.


Pero desquizamento ao fin. Nas alturas, par aos que o padecen, é o repentino reino do pánico, do terror... o medo ao baleiro, aos abismos sen límites, á perda da razón.


A vida nos ade cada día é un remuíño. A información aturrúllanos: case todo sabémolo ao instante. A adrenalina corre polo noso corpo porque cada ves queremos saber mais, e non hai límite nese pozo sen fondo.

Parecería que se non estamos informados de todo o que pasa non soubéramos nada. E en realidade nunca o saberemos todo e sempre ignoraremos moito. É unha loita na que imos perder eternamente.


Pero insistimos, porque temos a voracidade de coñecementos, lo cal é loable, claro está. Poñemos as novas da radio mentres falamos polo noso celular, lemos as mensaxes de texto e conducimos o auto cunha soa man. Todo ao mesmo tempo.



Nun taxi ou no coche dun amigo, seguimos igual. Falamos co noso interlocutor, pero en realidade estamos pendentes do teléfono móbil que soa e vibra no noso peto, das fotos que podemos sacar (hai case 25 millóns de celulares na Arxentina).


Nos bares, estamos atentos ao que se ve no televisor colgado no alto (polo xeral, partidos de fútbol ou de tenis), mentres tocamos as teclas da notebook, despregada sobre a mesa do café, para saber se entrou un e-mail novo (estanse vendendo 300 computadoras portátiles por día no noso país).


Nas oficinas, nin falemos. Hai unha sobrecarga: a vista cravada na pantalla que nos acerca instantáneamente tódolos mundos posibles. Os negocios, as novas, a meteoroloxía, as viaxes, os deportes, a arte, as ciencias, o que queiramos comprar, o que queiramos vender, todo, absolutamente todo, ao ritmo de nosos desexos.

A tecnoloxía e as maravillas que trouxo a modernidade fan que todos sexamos homes e mulleres orquesta. Mentres cociñamos un guiso cunha man, quentamos a comida dos nenos no microondas coa outra.


Contestamos o correo electrónico no escritorio e conversamos cun amigo gracias ao inhalámbrico, pasando así dun cuarto a outro e endereitando, ao pasar, a alfombra do salón ou os cadros na parede.


Lemos mentres escoitamos música, nos medios de transporte ou á noite, para potenciar o efecto do somnífero. E cando saímos, mareámonos nas megatendas e nos supermercados e vemos cómo os rapaces pasan horas hipnotizados co chat e cos xogos electrónicos.


Nesta tolería hiperkinética vivimos día tras día. Xa nin nos damos conta das mil cousas que facemos ao mesmo tempo. ¿Quen vai dar creto ás verbas daquel monxe budista que un día díxonos que non se poden facer dúas cousas á vez? ¿Ou ao refrán popular que sostiña quen on podemos ter o pousadeiro en dúas banquetas?

O ritmo dos videoclips non foi un invento artístico: é a copia da nosa realidade diaria. Case non podemos rematar unha acción que xa está a outra, superposta, mentres chega a terceira que se lle vai sumar.

Non temos tregua. Vivimos excitados, sobresaltados. Corremos dun lado a outro, e cando nos detemos é para darnos conta de tódalas cousas que aínda nos falta facer. Nesta era que á clase media lle toca vivir cheghouse moi alto. Tan alto que a vertixe nos axexa.


E, coa vertixe, ¿cómo non van aumentar os ataques de pánico, as fobias e outra morea de enfermidades chamadas “da civilización”: enfermidades cardíacas, hipertensión, bulimia e anorexia, e por suposto, o insomnio, que afecta a un 30% da poboación mundial.

A todo esto chámaselle estrés e case parece imposible non sufrilo. ¿Quen non vive hoxe en día estresado, aliñado, desbordado? ¿E cómo non se vai estar estresado co ritmo tolo que se apoderou da nosa existencia e que, ao parecer, non podemos ou non sabemos controlar?

Escribeu o psiquiatra e pensador R. D. Laing en A politica da experiencia: "Nacemos nun mundo onde a aliñación nos espera cos brazos abertos. Somos homes (e mulleres) potencialmente, pero atopámonos nun estado aliñado e dito estado non é simplemente un estado natural (...)


Como adultos, esquecemos a maior parte da nosa infancia: non so o seu contido, senón tamén o seu sabor. Como homes, apenas lembramos os nosos soños”.


¿Cómo facer para parar esta vertixe que nos abruma e marea, esta voráxine que nos devora, esta ansiedade por telo todo, por abarcar o inabarcable, por controlar o incontrolable, por non perderse nada deste atractivo mundo da tecnoloxía?

Os ximnasios cheos de xente falan de certo grao de toma de conciencia. E tamén as persoas correndo nos parques, facendo footing pola mañán, buscando lugares paradisíacos para os longos fins de semana e para as súas vacacións.


Pero, ¿será suficiente? ¿Ou haberá que facer un cuestionamento máis profundo que implique un cambio interno realmente transformador?
"¿Qué é esta vida cando, cheos de cautela, non temos tempo de deternos e contemplar?", di un poema de William Henry Davies.


Non se trata de vivir fora deste tempo tan prodixioso. Trataríase, máis ben, de que as cousas non xiren tolamente, de encontrar un eixe, un equilibrio que evite a vertixe; de avanzar dentro dun mesmo cun entusiasmo e un tesón idénticos aos que usamos para acceder aos progresos de fora.

Simplemente, encontrando unha serenidade que nos é propia, esencialmente nosa. Esta serenidade existe, é, aparece e xurde con naturalidade cando estamos en silencio, mirando un atardecer ou o ceo estrelado.


Cando nos permitimos deixar de lado as especulacións da mente e abrir o noso corazón.
Alina Diaconú é escritora. O seu libro máis recente é Intimidades do ser .