Berraban, rían ou rifaban. Había vida. Sempre se vía algún por calquera lugar que un percorrese. Verán e inverno andaban por fóra.
Ás veces, acababan mollando os pes e collían catarreiras. E ademais da tose tiñan que aguantar as rifas das respectivas nais por ter andado saltando polas pozas.
Os rapaces adoitaban facer travesuras. A máis habitual era roubar froita, que estamos no tempo, e se era na horta do crego, mellor. As mazáns do párroco sempre eran as máis sabedoras.
Agora, un percorre lugares e lugares e non ve un rapaz.
Para xogar un partido, os pais teñen que levalos ao polideportivo da vila e mercarlle un traxe do Dépor, Madrid ou Barcelona.
Os vellos campos de fútbol encheron de silvas e non hai quen entre. Aqueles goles de dubidosa legalidade -máis aínda cao de Cannobio ao Madrid-, nos que o balón pasaba por riba das chaquetas amontoadas, que facían de poste da portería.
Os que entraban por alto dependían da estatura do porteiro. A discusión era segura.
Unha muller queixábase o outro día de que o seu neto non sae do ordenador: «Aínda lle han de ferver os miolos»
No hay comentarios:
Publicar un comentario