A historia do planeta está profundamente ligada ao da estrela que nos quenta e ilumina, e tamén o seu destino. Un destino fatal.
Da mesma maneira que agora coñecemos moitas cousas da evolución biolóxica, tamén temos moita información sobre unha evolución a maior escala, tanto no tempo como no espazo: a evolución do Universo.
Si, o Universo evoluciona; continuamente hai estrelas que nacen, outras que morren, e outras que se encontran nalgunha etapa intermedia da súa existencia; e parella a esta evolución estelar vai a evolución dos planetas e de todo o que poida existir neles.
Deste xeito, a vida na Terra
depende criticamente da historia do Sol. Como é esta historia?
Estes compoñentes proviñan, á súa vez, da morte doutras estrelas máis antigas.
Daquela a Terra e o resto de planetas veciños aínda non existían; estes comezaron a formarse a partir de restos do mesmo material que estaba a formar o Sol, materia que foi xuntándose e orixinando unha especie de “grumos” que xiraban arredor da nacente estrela.
O resultado deste baile cósmico foi unha concentración enorme de materia, o Sol, rodeada por outras pequenas concentracións que non alcanzaban a temperatura suficiente para que no seu interior ocorresen reaccións termonucleares, os planetas.
O feito de que os planetas sexan “fríos” permitiu, en concreto na Terra, a aparición de seres vivos.
A evolución da vida é un acontecemento secundario que acontece dentro doutra evolución da maior rango.
Cara onde van a Terra e o Sol? Que vai ocorrer con estes astros?
Morte do planeta Terra
Estamos, por tanto, no medio da súa vida.
Durante ese tempo o Sol queimará o combustíbel que aínda lle queda (o hidróxeno) e, unha vez esgotado, comezará a aumentar de tamaño para converterse nun monstro que engulirá aos planetas máis próximos, incluída a Terra.
Este é o destino fatal do noso planeta: perecer abrasado por unha estrela agonizante.
Daquela a vida na Terra xa terá desaparecido porque, ao comezar a crecer o Sol o incremento de temperatura provocará a evaporación de toda a auga da superficie do planeta: os seres vivos dependemos da auga, estamos formados por ela.
Isto quere decer que á vida na Terra lle quedan menos de
Morte do Sol
Mais sigamos coa estrela. Como dicía, aumentará moitísimo de tamaño, converténdose nun tipo de estrela chamada xigante vermella.
Este incremento de volume é debido á perda de masa que ten lugar como consecuencia da súa actividade: ao existir menos masa a materia está menos concentrada porque o efecto da forza da gravidade é menor.
A continuación o Sol, ou o que quede del, expulsará ao exterior grande cantidade de materia, orixinando unha nebulosa.
No interior o núcleo pasará a ser unha “pequena” esfera (pouco maior que a Terra actual): a este tipo de estrelas chámaselles ananas brancas.
O noso Sol, transformado agora nunha anana branca, irá apagándose pouco a pouco até converterse nun montón de cinzas.
A nosa estrela vai ter ese destino porque ten relativamente pouca masa. Hai outros astros máis masivos que rematan a súa existencia estoupando, orixinando as chamadas supernovas.
Algunhas destas supernovas dan lugar a unhas estrelas que emiten enerxía de maneira rítmica: son as estrelas de neutróns ou “pulsars”.
Outras, as supernovas de moitísima masa,
rematan como furados negros,
estrelas cun campo gravitatorio tan intenso que é quen de atrapar até a luz.
Re-nacemento
Mais as estrelas son como o Ave Fénix, e volven a xurdir das súas cinzas. A materia que é emitida ao espazo polos astros agonizantes pode volver a xuntarse por efecto da gravidade, para orixinar novas estrelas e planetas.
De feito, os científicos consideran que o Sol é unha estrela de terceira xeración, contando desde o “big bang”.
Ao mirar polas noites ao ceo podemos ver astros en distintas etapas da súa existencia: nubes de po e gas concentrándose para formar novos mundos, como a Nebulosa de Orión;
estrelas moi mozas, como as Pléiades;
medianas, como o Sol; vellas, como a xigante vermella Aldebarán;
, dúas estrelas xigantes
ou restos de supernovas, como a Nebulosa do Cangrexo.
Toda esta enciclopedia galáctica de vida e morte está aí, á nosa vista.
No hay comentarios:
Publicar un comentario