VIDA E MORTE DUN REPUBLICANO, por A. Casanova

Un bo día de 1986, o médico e investigador J.L. Díaz Gómez atopou na casa dos seus antepasados, en San Xoán de Sirgueiros (O Incio), unha nota que marcaría o seu destino.

www.kaosenlared.net/noticia/vida-e-morte-dun-republicano

Un bo día de 1986, o médico e investigador da Universidade Nacional Autónoma de México José Luís Díaz Gómez atopou na casa dos seus antepasados, en San Xoán de Sirgueiros (O Incio), unha nota que marcaría o seu destino. O conciso documento dicía: «O 11 de setembro de 1936 matáronme a Manolo os fascistas, de Laiosa ao Incio».

O seu autor era Juan Díaz Mendoza, Papá Juanito, avó de José Luís Díaz e patriarca da casa O Castelo de Sirgueiros, quen mostraba así a súa dor pola morte do seu primoxénito. A vítima non era outra que o republicano Manuel Díaz González, coñecido como ‘O pequeniño do Incio' e ‘O médico dos pobres', quen tamén foi alcalde deste municipio e deputado provincial.

Aquel vello manuscrito foi o estímulo decisivo para a elaboración dun amplo traballo de investigación sobre a vida e a morte de Manuel Díaz cuxo resultado se recolle no libro ‘Sementeira e memoria. Represalia e desagravio dun médico lucense republicano', que acaba de ver a luz dentro da série Documentos de Edicións do Castro.

Nesta obra, José Luís Díaz desglosa a figura do seu tío Manolo, nacido no Incio en 1886, falecido violentamente na estrada de Laiosa á Cruz tras ser ‘paseado' atado a un cabalo, e enterrado nunha improvisada foxa próxima ao cemiterio municipal.

Estudos

Manuel Díaz era un home coa estatura dun neno, consecuencia dunha meninxite que sufriu a curta idade.

A súa constitución física valeulle o alcume de 'O pequeniño do Incio', pero tamén se gañou o sobrenome de 'O médico dos pobres', aquel que non cobraba polos seus servizos aos máis necesitados.

Cursou os seus estudos de Medicina en Santiago entre 1906 e 1914, época en que a facultade compostelá vivía «un momento esplendoroso», segundo explica o autor do libro.

Na vida universitaria fraguouse a súa posición política e coñeceu a personalidades como Afonso Rodríguez Castelao, con quen «curiosamente compartía data de nacemento» e con quen formou parte da estudiantina tocando unha pequena arpa que aínda se conserva na casa familiar.

Neste municipio comezou a exercer como médico —tras pasar por La Bañeza— en 1929, xa casado con Regina Carneiro Pardo, veciña de Freituxe. De novo a enfermidade fixo fatal aparición na súa vida e levou moi nova á esposa de Manuel Díaz, quen anos máis tarde contraería matrimonio, «a petición da familia política», coa súa cuñada, Luz Carneiro.

Segundo apunta José Luís Díaz, no exercicio do medicamento o seu tío Manolo cultivou fama entre os seus veciños de home «compasivo, eficiente e competente». Preocupado pola hixiene e a prevención de enfermidades, destacou tamén pola investigación sobre o bocio endémico nesa zona, estudos que serían citados en 1921 por Gregorio Marañón, pioneiro da endocrinoloxía en España.

Alcalde

Á marxe da súa actividade como médico, Manuel Díaz foi nomeado tamén deputado provincial e ostentou a alcaldía do Incio durante un breve período, entre febreiro e novembro de 1924, cando o delegado do gobernador o destituiu «coa escusa» de non figurar empadroado.

Amigo, entre outros, do doutor lucense Rafael de Veiga Barrera e do tamén deputado do Incio Ricardo Gasset, Manuel Díaz militou no Partido Republicano Galego fundado por Casares Quiroga e en Esquerda Republicana.

Persecución

Co levantamento militar de 1936, a familia Díaz González foi «ferozmente perseguida», particularmente Manuel e o seu irmán José, tamén destacado militante da República, profesor e ex alcalde do Incio. De feito, a súa esposa, quen exercía igualmente como mestra neste municipio, foi obrigada a pasear pola capitalidade rapada ao cero, segundo recolle o libro.

Entre os represaliados cóntanse tamén o concelleiro de Sarria Pedro García Arcas e o industrial Victoriano Cabarcos López, a cuxo funeral asistiu en xuño de 1936 Manuel Díaz, desconocedor da sorte que correría pouco despois.

Tras un tempo refuxiado en casa da súa irmá María na Penela (Monforte), unha denuncia anónima posibilitou o seu arresto e o do seu irmán José, conducidos a prisión. Cóntase que Manolo intentou fuxir vestido de muller ou de monxa e que houbo un simulacro de fusilamento que lle permitiu escapar e esconderse no domicilio do farmacéutico de Sarria Antonio Pena, en Xulián (Bóveda).

José Luís Díaz narra como «a cuadrilla de falanxistas» irrompeu na vivenda e arrestou ao médico, atándolle as mans cunha soga á cola dun cabalo, que o arrastraría desde Xulián cara a Laiosa.

Alí foi visto pola súa irmá Lola, que regresaba en autobús logo de buscalo e gritou toleada: «Mátenme a min e non a este santo». O crime produciuse pouco despois na Casa da Serra, na antiga estrada de Laiosa ao Incio, onde soaron os disparos que acabaron coa súa vida.

O seu corpo foi recollido por un dos seus sobriños, quen con só 17 anos tivo o difícil papel de darlle sepultura. Outro dos seus sobriños, José Luís Díaz, loita agora por recuperar os seus restos e por dar recoñecemento ao médico do Incio coa publicación da súa historia.

http://elprogreso.galiciae.com/nova/45790.html?lang=gl

O TÓPICO DA BOTELLA E A CIENCIA INFUSA, por Fran P. Lorenzo

Non creo que sexa un problema grave, pero si é certo que a vulgarización da psicoloxía está a crear unha nova caste de expertos e intérpretes da psique humana, cada día máis extensa e documentada.

Falo dos licenciados en libros de autoaxuda e en terapias de superación persoal, que teñen nas revistas e nos programas de televisión, series de ficción incluídas, e nas disciplinas alternativas, unha fonte impagábel de coñecemento.

Unha mestura de ioga, budismo ou tai chi de asociación, con libros de Jorge Bucay, música new age, horóscopos e cartas astrais, cuestionario Proust, monodoses de Freud, dietismo, tendencias, estilismo mal dixerido, meditación intrascendental e cultura best-seller.

Como resultado dese proceso de mistificación da ciencia asistimos a dúas evidencias sociais; unha, que calquera familiar ou compañeiro/a é quen de –á vista de certos síntomas do espírito e do corpo–, establecer un diagnóstico sobre a noso malparado ánimo (e inclúome nesa nómina de doctos infusos); e outra, que os ditames, agora si, dos profesionais da saúde mental perden, á vista dos pacientes, o rigor que se lles reserva aos iniciados nunha materia.

Así como os médicos aínda son receptores desa aura de poder que lles outorgan en parte os seus doentes, a súa posición social, e, en maior medida, o seu decisivo influxo sobre a nosa saúde (o capital substancial da existencia e do futuro), os oficiantes da psicoloxía asisten demudados, e con certa incredulidade, á crecente psicoloxización dos hábitos da comunidade.

Quizais porque a ansiedade, o estrés e os trastornos depresivos se están a converter no mal endémico do novo século; quizais pola sobrecarga informativa que, vencellada a eses trastornos, abrolla cada día nos quioscos e nas librerías, en forma de semanarios, suplementos de xornais, coleccións ou publicacións especializadas, o caso é que os licenciados extrauniversitarios en asuntos de cabeza aumentan de maneira proporcional á crise de coco colectiva.

Convertidos nos facultativos, glosadores e poetas das nosas obsesións, o único que nos resta, para completar o círculo da autosuficiencia, é estender as receitas que palíen, mercé á man amiga da bioquímica, as tensións e desequilibrios que, de forma tan certeira, fomos diagnosticando en carne propia.

De todos os tópicos que estimulan o soño do profesional da psicoloxía, hai un que me resulta especialmente conmovedor polo seu longo percorrido histórico e polo pouco rigor que amosa: o tópico da botella, cifrado sempre no mesmo dúo de preguntas: "¿é optimista ou pesimista?" e, máis concretamente, "¿como ves a botella, medio chea ou medio baleira..?".

Cando alguén me pregunta ¿como vexo a botella?, a reacción de estupefacción é similar á que me provoca outra cuestión atávica: "¿de que signo es?".

Na primeira respondo á galega: "Depende, medio chea ou medio baleira segundo o que teña bebido dela. Porque a botella sempre está chea...".

Logo falo do pouso (ese residuo que fica no fondo, a Culpa, inoculada pola educación e o sistema de valores cristiáns) e xa calo. Iso á primeira pregunta. Á segunda resposto invariabelmente: "Saxitario".

E igualmente invariábel é a contrarréplica, sempre coa suficiencia dun experto: "Saxitario, claro... agora xa entendo..." (???!!!).

O ENSINO UNIVERSAL, por Xanelas

A semana pasada foi o aniversario da Segunda República española. Co gallo desta efeméride, no xornal El País saíu un artigo sobre o Ensino naquela época. Mergullando estes días pola rede, topei, do mesmo diario, un artigo de hai catro anos.


Nos dous fálanse marabillas daquela época a nível educativo, do fabuloso proxecto de ensinanza que se quería desenvolver, da iniciativa alfabetizadora e educativa que se quería levar a cabo nun lugar onde a ignorancia e o analfabetismo eran a norma.


Coa chegada do fascismo, toda aquela xeración de profesores e mestres, toda aquela xeración de mocidade educada nas luces da razón e do crecimento intelectual, foi varrida completamente: aínda hoxe o analfabetismo é unha realidade no Reino de España, aínda hoxe a ignorancia habita por toda parte.


Alén diso, no sistema de desigualdades, o ser humano é empregado como unha peza máis da engrenaxe de toda a maquinaría que sostén o devandito sistema: persoas que coñecen de cor a Historia da Literatura Universal son incapaces de amañar unha cisterna, profisionais da electricidade non saberían dicer unha obra calquera do século XIX; físicos sobranceiros non son quen de facer iogurte caseiro, campesiños que vendes miles de litros de leite ao ano non teñen a mínima idea de como se orixinou o Universo.


Isto, á maioría da xente, parécelle normal, incluso lóxico: para que fai falla na vida dun campesiño saber falar inglés e alemán? Para que lle fai falta a un catedrático da Universidade de Oxford saber cultivar unha tomateira?


O ser humano ten unha Historia (contando a Pre) de millóns de anos: pasamos das cavernas ás confortábeis casas e apartamentos, deixamos as fogueiras para quentarnos coa calefacción e de conservar o lume como un tesouro a telo a man baixo a forma dun isqueiro, de tardar anos en dar a volta ao mundo pasamos a facelo en horas e de chegar até a lúa, evoluímos a nosa comunicación de simples sons guturais a diferentes linguas e linguaxes, deixamos de andar só e conseguimos voar... o ser humano ten unha maquinaría perfeita, o cérebro, para evoluír constantemente, para mellorar, para entenderse a el e ao que o rodea, deberiamos de aperfeizoarnos eternamente até a nosa extinción natural.


Miguelánxelo, Mozart, Picasso, Einstein... Eis exemplos de personaxes prodixiosos, que mudaron para sempre a conceizón de múltiplas disciplinas. Son xenios, inmortais, a excepción. Porén, isto debería de ser o normal?


Os estudos revelan cada vez máis a portentosa capacidade que ten o noso cérebro para aprender, para aprender calquera cousa, nos primeiros anos da nosa vida, xa non só desde que nacemos mais tamén desde que habitamos o ventre materno.


O ser humano, nos seus tres primeiros lustros de vida é un disco duro preparado para apreder, para absorver todo tipo de coñecimento, sexa cal for: idiomas, matemáticas, letras, coñecimentos varios, a natureza que o rodea... É nestes primeiros anos cando se teñen que construír uns fortes alicerces para logo ir construíndo un grande edificio do coñecimento. Porén...


Ao contrario que na época da Segunda República, o ensino actual está repleto de eivas: fracaso e abandono escolar, analfabetismo funcional, descoñecimento do pasado histórico, aprendizaxe precaria de linguas, incomprensión e ignorancia do mundo que o rodea, apatía...


E xa non é que aconteza só no Reino de España se non que, salvando distancias, é un mal que se pode estender a todo o Mundo -fóra os países nórdicos, que serían un modelo desde o cal comezar- : hoxe en día, a mocidade áchase castrada intelectualmente, conducidos cal rabaños cara a un mundo laboral cada vez máis especializado, que os irá colocando nas partes da engrenaxe onde vaian facendo falta pezas, deixándoas cando non no almacén chamado desemprego.


Un ensino laico, público e universal, eis a solución ao progresivo empobrecimento do ser humano, e universal no sentido de que se cubran a maioría dos campos de coñecimento humano, tanto intelectual como manual: aprendizaxe de linguas, da natureza, de literatura mais tamén de albanelaría, que cohabiten as materias de sempre (matemáticas, lingua, ciencias, música) con outras que hoxe só se dan nos ciclos e que fomentan o elitismo e o clasismo (gastronomía, electrónica, carpintaría, xardinaría), viaxes organizadas que axuden a abrir a mente ao ver outras realidades, educación sexual-afectiva e non patriarcal ao longo da vida académica... en definitiva, un ensino que faga do ser humano un ser universal, autónomo, respeituoso tanto co seu próximo como co medio no que vive, activo intelectualmente, crítico e formado.


Fai falta que o espírito pedagóxico que existía na Segunda República resucite, que se abran as portas e xanelas das escolas liceus universidades e un ar limpo acabe por varrer as sombras e crucifixos que corenta anos de fascismo instalaron nelas. Porén, a redución do orzamento do ensino público e o aumento deste ao concertado non augura que pase algo así.


Entrementres, a violencia, o machismo, a intolerancia, a frustración, o consumo de drogas legais e/ou ilegais, a vanalización do sexo, os suicidios... todo iso, e máis, seguirá, porque non son máis que as peticións de axuda, de auxilio, do noso cérebro, que se acha enxaulado, da nosa conciencia.


Do que nos fai humanos.

O DESFILE DA POBRE ENFERMERÍA CAMIÑO DE COMPOSTELA (II), por Placido Lizancos Santos

En puntos estratéxicos había grandes caldeiras onde a xente levaba a ferver a roupa e anotábanse deste cumprimento.

O heroe humilde e calado foi o doutor Francisco Esmorís Recamán, médico de familia quen lle expoñía a súa vida a cada enfermo que trataba.


Viñeron as autoridades sanitarias provinciais da Coruña os que non tiñan remedio para esta perigosísima pandemia que desmou a, repito, valorosa vila Fisterrá, que en mala hora o xornalista andaluz José Más alcumou co nome da Costa da Morte no canto da Costa da Vida.


Nos meus recordos dicíase que fora un navegante fisterrán embarcado no estranxeiro, que trouxera o piollo, causante da tráxica epidemia; e que había que pranchar ben as costuras da roupa.


A don Paco, o médico, déronlle unha condecoración e un diploma que tiña agochado nunha gabeta, na súa humildade, menos mal que hoxe ten unha praza coa súa efixie.


Pareime co tifo exantemático, porque esta praga, neste caso, en concreto de Fisterra, fixo moitas vítimas; e tamén nos peregrinos a Santiago.

Hai unha opinión moi común de que o tifo o importaban a España os mouros, como se comprobou na epidemia de Granada que padeceran as tropas dos Reis Católicos.


E non andaban desencamiñados os físicos antigos dos nosos hospitais, pois os ungüentos que aplicaban neste caso eran para combater a piolleira, e hoxe tamén se fai o mesmo, porque os piollos para o tifo, como os mosquitos para o paludismo, constitúen o vehículo portador e o axente epidémico máis eficaz.


Cómpre recordar agora estoutra grave epidemia da Gripe A, neste momento de grave preocupación, que nos ameaza en Galicia. Xa pasou o Apóstolo. Os medios cacarexaron a multitude (?) de peregrinos que chegaron a Compostela.


E xa nos adiantan que o vindeiro ano por caer a festa en domingo vai ser extraordinario. En ningún xornal temos lido algunha curación milagrosa atribuída ó apóstolo, como as de Lurdes, por exemplo.


A Igrexa, a fe no Apóstolo, queda sumida pola parte crematística do turismo. Un dos partidos polítocos non comunga coa festa relixiosa e a celebra na praza da Quintana.


Se repasamos a orixe destas peregrinacións, vemos a grande evolución que sufriron os daquela, masas humanas coas súas doenzas e enfermidades contaxiosas, difusión das mesmas pola gran concentración de peregrinos procedentes dos máis diversos países, en devota romaría de perdoanzas cara ó sepulcro santo do Apóstolo. É unha gran verdade aquel dito de pola caridade entrou a peste.

DE COMO SER MULLER E NON MORRER NO INTENTO, por Xoan Ramon Fernandez Pacios

Resulta moi sinxelo falar do papel desenvolto ao longo da historia pola muller cando se é home.

Non tiña pensado eu tocar este tema nun principio e se o fago debémosllo ao alcalde do meu pobo natal, home, que a semellanza de Xesús de Nazaret, emprega a parábola para ilustrarnos.

Coma tódolos anos, o día 8 de marzo, celebrouse o día da muller traballadora e na emisora local preguntáronlle ao noso alcalde que opinaba da situación da muller actualmente e el, pozo de sabeduría, respostou ca seguinte frase “o outro día pasei por diante dunha obra e vin a unha muller botando formigón armado e facíao moi ben”.

Eu pregunteime ¿por que non o ía facer ben?, ¿acaso faltáballe algunha das extremidades? Imaxineina, por un intre, sen pernas arrastrándose polos tablóns mentres os seus poderosos brazos sostiñan a mangueira do formigón, ou, tal vez, sen brazos, ca mangueira atada á cintura.

Bromas aparte, enseguida me din conta de que esa afirmación respondía a unha educación machista na que a frase “muller tiñas que ser” se converte en dogma de fe.

Nós, homes e mulleres de hoxe en día, somos o produto da educación que nos deron e dos cambios que nós mesmos introducimos na educación recibida.

A frase deste alcalde é entendida soamente como produto dunha educación no que o papel da muller queda completamente sometido ao do home.

Esta labor de sometemento non é algo que se faga dun ano para outro, os homes levamos moito tempo sometendo e relegando a un segundo plano á muller.

Sabemos, que os libros sagrados do catolicismo culpan á muller (Eva) da perda do Edén, o sentimento de culpabilidade non é propio da relixión católica, pensemos na situación que a relixión musulmán lle outorga á muller ou o caso de Pandora, que pola súa curiosidade, atributo propio da muller na mitoloxía grega, provoca que tódolos males existentes anden polo mundo.

A figura da muller ao longo da Idade Media é entendida de dúas maneiras, como berce inmaculado ou ben como portadora e provocadora de males.

A Virxe María é representación máxima do ideal da muller perfecta, nai pura, que da a luz sen perder a súa virxindade e sen coñecer marido (summun da pureza), muller abnegada, respectuosa cun marido ao que non ama, calada, servizal e nai que sufre en silencio.

Por outra banda existe a concepción da muller como causa de tódolos males, curiosa, irrespectuosa co marido, lasciva e mala nai.

Lembremos que os prostíbulos recibían o nome de lupanares (lugares de lobas). O termo lupa (loba) empregábase para a prostituta, pois os clásicos pensaban que estas mulleres eran como as lobas e que non coidaban aos seus fillos.

A muller lasciva, casquivana, amiga dos devaneos e adúltera é, xunto co inferno, un dos grandes medos que fan tremer ao home do medievo.

Na portada da praza de praterías temos representada unha muller que, por adúltera, foi condenada a abrazar a cabeza degolada do seu amante.

En moitas igrexas románicas galegas podemos ver a representación da luxuria, encarnada nunha muller espida á que dúas ras lle están mamando dos peitos.

Exemplos de como a Igrexa foi reducindo o papel da muller dentro do seu organigrama vémolo xa dende o século X.

Lembremos os ataques furibundos e a loita continua que mantivo San Rosendo contra os mosteiros dúplices (de homes e mulleres, aínda que separados) polo indecoroso da situación, xerme de lascivias.

Os mosteiros femininos sufrirán tamén a presión dos mosteiros masculinos e dos cabildos catedralicios, ávidos ambos de facerse cas propiedades destes lugares, razón pola cal irán desaparecendo do mapa galego.

A muller é a responsable de case tódolos actos punitivos que comete o home. ¿Quen é culpable do delito de amancebamento? Se hoxe en día fose delito, ao meu entender, son ambos os culpábeis, en partes iguais por suposto.

Aínda que non sempre foi así, e senón que llo expliquen a Catalina Bispa. Esta muller, veciña de Celeiro de Mariñaos (Concello de Barreiros) vivía amancebada con Pedro Fernández, zapateiro da parroquia de Vilaronte (Foz).

Cando esta situación foi coñecida ela foi condenada a ingresar na cárcere, aínda que por petición de varios veciños sacárona da cárcere episcopal de Mondoñedo e pasou a una situación de arresto domiciliario, momento que ela aproveitou para escapar e non volver máis.

Nada se nos di do zapateiro, que non entrou na cadea en ningún momento (Arquivo da Catedral de Mondoñedo, protocolos nº 15, fol. 40, 11 agosto 1590).

O día 24 de agosto de 1593 o alcalde de Mondoñedo mete no cárcere a Inés de Outeiro, aínda que despois lle conmuta a pena polo pago dun marco de prata.

O delito, vivir amancebada, mentres que Xoán da Lanza, foi absolto do citado delito, sendo, como era, a outra metade do amancebamento.

A presenza da muller próxima a do home provoca neste grande turbación. De aí que se procure manter a ambos sexos sempre separados.

Nas visitas pastorais realizadas polos bispos aos distintos hospitais existentes na Mariña, faise constante fincapé en que non se permita a ningún camiñante, pobre ou peregrino, que veña acompañado de muller, durmir con ela sen primeiro presentar os papeis que confirmen que están casados.

Como non podía ser doutra maneira a Igrexa, casa de Deus, será o lugar elixido para levar a cabo a separación física de ámbolos sexos.

As igrexas mariñáns, e galegas, por suposto, aparecen pintadas cunha raia, trala cal se situaba ás femias.

Esta raia, pintada pola metade da construción convértese en fronteira, que, cada vez que podían, as mulleres intentan traspasar.

Así vemos que nunha visita pastoral xirada polo bispo Miguel Quijada, no ano 1693, á parroquia de San Pedro de Muras, o cura párroco queixase de que as mulleres traspasan a raia para “oir misa y asistir a mas oficios divinos”, o roce físico de ámbolos sexos provoca “algaçara e inquistando a los que estan oyendo misa para que no la oigan con atención”.

Claro que outras mulleres traspasaban a raia por motivos menos frívolos, como é o caso dunha muller de Neira de Rei, que cruzaba esta invisible fronteira para sentarse sobre a tumba do seu marido, ata que o cura, no ano 1685, a ameaza, publicamente, con desenterrarlle ao defunto marido e tirarllo fora da igrexa se volvía a cruzala raia.

E é que a presenza da muller provoca lascivos desexos en todo tipo de homes, lembremos que será despois do Concilio de Trento (1545-63) cando se empece a tratar o tema das mulleres que viven nas casas dos curas, as coñecidas como “barraganas” (queridas) e que despois pasaron a chamarse “sobriñas”.

Destas mulleres naceron fillos, que aparecen na documentación deses anos como un feito normal.

O pano de tafetán negro que cubría os cadaleitos na parroquia de San Martiño, en 1540, fora doado por Diego Pillado, quen na documentación aparece como “hijo del actual prior”.

Non é un caso aillado, está constatada, polos testamentos, a existencia de fillos ilexítimos de varios chantres e cóengos mindonienses.

Non era de estrañar que o fillo dun cura seguise a carreira do pai, razón pola cal o bispo Quijada ordena (século XVII) que cando se realice unha procesión os curas, fillos de curas, non estean próximos a seu pai, polo escándalo que esa situación provoca.

Como levamos visto a Igrexa reduce á muller a un papel secundario, que aínda
hoxe ocupa, lembremos que non existen mulleres sacerdotes, non porque non sirvan, senón porque o Vaticano non lles permite dar ningún tipo de sacramento.

Se a situación da muller, no mundo eclesiástico, era mala non mellor era no mundo civil, convertida en mercadoría ca que as familias fidalgas negociaron. Pero iso xa é outra historia.

JASTAR PISTA, por Brabido

PRAADIANTE QUE A VIDA E CURTA

No noso pais aparte de festas gatronomicas tamen lle rendimos homenaxe os patrons da cada parroquia donde vivamos,mais antes que agora. En Areas onde eu durmo ten sete barrios, cada ano tocalle a un, dos cuales só dous fan festa a nosa patrona Santa Maria e sempre vai a menos.

Hoxe fun o Porriño a saludar unhas amistades peligrosas que coñezo fai moitos anos e de volta pa casa o pasar por Cans,estaban montando no recinto de festas os palcos e unha carpa, pa celebrar no dia de hoxe o seu santo que e San Esteban, con as noites que estan caindo calquera se pon a bailar o rejaton.

Non vos preucupedes,quen dixo medo..........,pista de baile climatizado,como o estades lendo,todo cerrado e con un cañon de aire quente,ni mas ni menos,e con uns copos a menear o esqueleto, perrea perrea,xa non ae escusas.

Ae que adaptarse os novos tempos,discotecas ambulantes de quita e pon,visto asi inda motiva a un meterse dentro,non?

Eu nunca fun da directiva dunha de las,pero teño escoitado que da un traballo de carallo,logo tamen ae que decir que orquestas subiron o cache unha animalada,deve ser pola s.g.a.e, nos tempos que estamos a colaboracion no e a mesma,cada un sabe as suas,e cada can lame a sua...

ADEUS AO 2, por Xanelas

O 2 marcha: benvido ao 3.

Dependendo a quen se lle pregunte, uns diranche que agora todo será costa abaixo, que preferirían quedar no 2 para sempre, que isto significa o paso do tempo, a vida fugaz e, nun último extremo, o destino da morte.

Outros, en troca, diranche que se entra na millor época da vida, que o 2 hai que deixalo estar onde está.

Para min, cumprir anos, hai tempo que deixou de significar algo transcendental na miña vida. Lembro que, cando alcancei a maioría de idade, unha boa amiga miña dixérame que o tiña que celebrar por todo o alto, que era algo que só pasaba unha vez na vida.

Persoalmente, son dos que considera que todo está na alma ou, se se quere, na mente. Non me sinto vello, non teño ningún tipo de pánico por lle deixar a porta aberta ao 3.

Pasan os anos, si, mais se en cada un que pasa logras tirar boas experiencias, aprender do mau, millorar, aprezar máis todo o que che rodea, ese paso do tempo é sempre positivo.

Está claro que aquí estamos de paso, mais ninguén nos mentiu niso.

Penso que se só nos recreamos no paso do tempo, na vellez e en todo o que iso conleva, deixaremos pasar a Vida, que tanto nos ten que ofrecer, que tan bonita é aínda que todo semelle querer mostrarnos o contrario.

Cuidarnos, querer e ser querido, eis o elixir da eterna xuventude.