Míticos, fracasados, rescatados, anatómicos, saborosos, ridículos ou recordados. Que foi do Frigurón, do Colajet, do Frigodedo? Acompáñenos nesta viaxe saudosa polo mundo do frío.
A xeración perdida do mundo do xeado é aquela que perdeu a virxindade bucal co Colajet e logo se viu obrigado a paliar ausencias con secundarios modernos como o Calipo.
Aquel capuchón de chocolate en corpo de xeo de cola e limón foi unha oda á intelixencia creativa que ninguén puido superar.
E menos o seu triste rival, o Camijet -que era aquilo? laranxa?- que pasou sen pena nin gloria polo universo frigorífico. "Que se hicieron aquelis helados?", que diría Jorge Manrique.
Os xeados fracasados merecen unha reportaxe para si mesmos. E é que xa non é só que desaparecesen xeados, é que desapareceron marcas enteiras. Acórdanse de Avidesa?
A empresa non morreu como tal, de feito é próspera, pero agora fabrica e comercializa os xeados Camy. A lista pode ser interminábel e seguro que lles veñen moitos á mente, como o insultante Frigodedo, por exemplo.
Pero para comezar imos concentrarnos nun que apenas durou un par de anos nos andeis dos conxeladores e que a diferenza dalgúns desaparecidos que foron best-sellers e aguantaron varios anos, é lembrado polo seu enxeñoso deseño. Falemos pois, do Frigurón.
De xenial nome, unindo a casa fabricante, Frigo, co monstro mariño de moda nos 80, Tiburón, constituíuse un orixinal xeado de xeo que non acabou de callar entre os túzaros que lle sisaban cartos á súa nai para tomar un Mini Milk.
O sabor lembraba ó ananás -por dicir algo- e foi apoiado por un forte despregamento mediático que se traduciu en escasas vendas.
Quizais a existencia de varios polos similares de prezo máis baixo lle quitou posibilidades comerciais e condenouno ao fiasco, e tras un par de anos, déronlle o finiquito.
Ese mesmo que citabamos antes, o Mini Milk, facía dura competencia. En tres sabores: amorado, nata e chocolate e cun prezo que rondaba as vinte pelas, era o preferido polos amantes do cremoso que non querían investir de máis no vicio.
Outro clásico recuperado é o Frigopié, unha cremosa delicia de amorodo que perde talla cada ano. Se hai dúas décadas calzaba un 23, agora ten tamaño patuco. O sabor é o mesmo, pero a sensación resulta decepcionante.
E xa metidos de cheo no mundo anatómico, dediquémoslle unhas liñas ao Frigodedo.
Como calquera polo, se chuchabas con forza inxerías de vez o produto vermello 100% colorante canceríxeno e deixabas a man nun chasis albino de nulo interese.
É curioso, nunha época en que os adultos se alzaran en complot facendo correr o bulo de que calquera produto que non medrara nunha árbore daba cancro -léase calcomanías-, os nenos podiamos zugar polos de limón até deixar de sentirmos os beizos.
Os polos de limón supuñan un universo en si mesmos -habíaos de laranxa e dise que incluso existiu xente que os comía; absurdo, non achan?-.
Cadaquén tiña a súa marca preferida e as diferenzas non eran nimias. A cor oscilaba do fluorescente ao ocre, segundo se o polo era de Frigo, de Avidesa, ou dunha marca rara.
E qué dicir do Drácula. Pouco imaxinaba o empalador príncipe de Valaquia, no que se inspirou Stoker para novelar o seu vampiro, que ía probar a súa propia menciña: xeado, empalado e chupado por mocosos imberbes á saída da escola.
O Drácula ten aínda moitos seguidores e, como o auténtico chuchasangue, resucita cada certo tempo sen respectar o envoltorio primixénio.
Posúe unha peculiar combinación de corazón de vainilla, capa de sirope de framboesa e cuberta de cola que sorprende o padal.
A cuberta, ademais, non chega até o final e deixa asomar a vainilla, como subliñando que non é un polo, o que o volve un pouco soberbio.
Toda este despregamento holliwodense da casa Frigo aconteceu por mor de que a fábrica do Poble Nou barcelonés fose adquirida pola multinacional Unilever, no ano 1973.
A partir de aí, a empresa tivo os seus maiores momentos de gloria, pero tamén as súas máis sonadas patinadas. Un dos recentes foi a absurda serie dos Sete pecados capitais, de Magnum.
E non dicimos absurda polo seu contido, senón polo difícil que resultaba encontralos e pola brevidade da súa existencia -a penas dous anos-.
Houbo quen quedou enganchado ao Gula -chocolate branco con chocolate negro e chocolate con leite- e nunca puido superalo.
Aquela lenda urbana dos paus premiados
Agora, o que máis me perturbou a infancia foi aquela lenda urbana de que algúns paus dos polos tiñan como premio un outro polo de balde.
Despois de dilapidar a paga enteira dos domingos durante anos sentíndome parva mais sen ceder ao engano na procura daquel tesouro, aínda non descarto que fora verdade. Que queren?
Unha non é de pedra e derrétese como os xeados. Despois viñeron os Twister e toda unha serie de pesadelos que, como única virtude, branden o feito manifesto de se enrolaren.
Por fortuna sempre nos quedará o emblemático corte. Por moitos anos. Saúde -e saudades-.
No hay comentarios:
Publicar un comentario