Para outros usos deste termo, véxase Barba (desambiguaçión).
A barba é o pelo que crece sobre o mentón (queixo), o pescozo e os pómulos e baixo o beizo inferior do home.
É común nalgúns países darlle o nome de chiva debido á similitud co mechón de pelo que lle crece na quijada ás cabras.
Ao longo da historia e nas diferentes culturas, aos homes con vello facial atribuíronselles a sabedoría, a potencia sexual ou un estatus social alto, pero tamén a falta de higiene ou refinamiento e unha disposición excéntrica.
Nalgunhas relixións os varóns deben levar a barba completa.
Tras ser desposuídas do seu sentido estético durante as primeiras décadas do século XX, as barbas, xunto co cabelo longo, foron reintroducidas ao mundo occidental polos hippies.
Actualmente (comezo do século XXI) as barbas longas son de cando en cando vistas entre homes novos occidentais.
Seguramente porque hai unha certa tendencia unisex, como no caso dos metrosexualé, por exemplo.
Con todo, nos grupos de rock ou pop independente, ou entre grupos de investigadores e científicos aínda é común usar barba.
A barba elimínase comúnmente mediante o afeitado.
A miúdo combínase a barba co bigote, que é o pelo que crece sobre o beizo superior.
En ocasións tamén se recorta, procedendo a rasurar partes dos pómulos e o pescozo.
A barba na historia
Como anteriormente díxose, a barba ten gran importancia en moitas culturas, sobre todo no pasado.
Por exemplo, entre os celtas a barba constituía un signo de virilidad e liberdade, xa que os escravos eran obrigados a recortarla.
Sábese que os pobos germánicos tamén tiñan en alta estima a barba do mesmo xeito que os celtas.
Foron os romanos na súa expansión os que comezaron a estender o costume do afeitado, posto que os soldados eran obrigados a iso polas vantaxes que conllevaba (evitábase que o inimigo puidese dar un tirón da barba na batalla), e dado que o Imperio Romano era unha sociedade militar, pronto a maior parte dos homes do imperio tomaron o costume do rasurado facial.
Na Idade Media, cando os germanos invadiron os antigos territorios romanos, volveron poñer de moda a barba, como dixemos signo de liberdade e virilidad para eles.
De aí, por exemplo, derívase a frase medieval no Cid Campeador de "o das luengas barbas", para facer honor ao heroe.
No século XV abandonouse a moda de levar barba por un tempo, no que os homes adoitaban rasurarse completamente (excepto quizá os campesiños).
No s. XVI, comezou a levarse unha barba moi recortada ou perilla de candado en Europa e barba longa en Indias (moda traída sen dúbida polos conquistadores, que pretendían diferenciarse ao máximo dos indígenas, que eran barbilampiños).
No século XVII, os homes europeos (e os americanos criollos) utilizaban sobre todo bigote, barba de candado ou ben o rostro afeitado. No XVIII, a moda foi levar un bigote ou ben o rasurado total.
No hay comentarios:
Publicar un comentario