A CULPA PARA QUE SERVE? por WikiNotícia

Freud pensaba que a culpa servía para regular dunha forma efectiva o comportamento social.

Si a xente non se sentía culpable, dicía, non se preocuparían moito á hora de lastimar a outros, xa sexa emocionalmente ou danando a súa propiedade. Pero para que serve a culpa?, que nos motiva a facer?

Unha teoría di que a culpa é para castigar ao eu. Outra di que a culpa aléntanos a tratar de reparar o dano social que fixemos. Unha terceira suxire que nós só nos vemos motivados a actuar en orde de facernos sentir mellor sobre a nosa trasgresión.

Pero nun novo estudo publicado na revista Psychological Science, Amodio & Harmon-Jones (2007), argumentan que as primeiras dúas teorías son compatibles.

A culpa, din, actúa tanto como castigo ao eu e axuda a corrixir o dano que fixemos.

Para probar isto realizaron un experimento que involucra medir o comportamento e a actividade eléctrica no cerebro para aportar evidencias sólidas á súa teoría.

O experimento

Para facer que os suxeitos de experimento sentisen culpa no laboratorio, os investigadores puxeron un electroencefalograma nas súas cabezas e puxéronos a mirar rostros que aparecían nunha pantalla.

Algúns dos rostros eran brancos, outros negros e outros orientais. Non tiñan que facer outra cousa máis que mirar os rostros.

Os participantes foron elixidos expresamente porque eran brancos e expresaron sentimentos positivos cara aos negros. Non servían os racistas.

Logo de facerlles mirar imaxes, aos suxeitos mostrábaselles un gráfico de barras que supostamente interpretaba as medidas da actividade eléctrica nos seus cerebros.

Este grafico fraguado indicaba que os participantes reaccionaran de forma positiva e natural ante os rostros brancos e orientais, pero que reaccionaran de forma negativa ante as caras negras.

Ou sexa que lles dicían aos participantes que eran racistas inconscientes, a pesar que non o eran.

Logo pedíanlles si querían tomar parte noutro experimento, xa que ese terminara cedo.

Entón dábanlles a elixir entre 19 artigos de revistas diferentes cal lles parecía máis interesante. Tres deses trataban sobre reducir o problema do racismo.

Como sen dúbida o lector imaxinará, os participantes sentíanse culpables do que saíra no experimento anterior, por ser racistas.

Así que os investigadores mediron este segundo experimento de dúas formas. Primeiro indicaron nun reporte que se sentían culpables.

E en segundo lugar un electroencefalograma mostrou unha redución significativa na actividade esquerda frontal.

Esa redución asociouse cun sentimento de vergonza.

Logo, cando elixiron os artigos que máis lles gustaban, terminaron elixindo os que falaban de loitar contra o racismo.

Ao mesmo tempo o electroencefalograma mostrou un cambio de activación cara ao lado esquerdo do cerebro.

Isto indicou un incremento no comportamento de achegamento, ou sexa que a vergonza desvanecíase. Así que motivados polo sentimento de culpa, trataron de arranxar as cousas e facer algún ben.

Este estudo mostra o complexa e interesante que é a culpa e a interacción que hai coa motivación.

A felicidade motívanos a achegarnos a outra xente, e a tristeza a afastarnos. A culpa, pola contra, causa un patrón complexo de comportamentos. Primeiro un alonxamento, e logo un achegamento.

Referencias

Amodio, D.M., & Harmon-Jones, E. (2007). A Dynamic Model of Guilt: Implications for Motivation and Self-Regulation in the Context of Prejudice. Psychological Science, 18(6), 524-530