14 DE XANEIRO DE 1987

Toca o despertador, doulle coa man e cae ó chan e alí se queda, cos ollos aínda pechados diríxome ó baño, ducha a ver se desperto, ¡que frío fai hoxe! saio da ducha pero aínda sego coma sempre, non dou espabilado, poño calquera cousa, que máis ten se vou para clase, de súpeto miña nai:

- “¡Mary, mira pola fiestra!”

aínda sen espertar contéstolle a medio vestir:

-“Si, mamá, xa miro”

pero non lle fago caso, eu sego ó meu, acabando de poñela roupa e pensando que fai moito frío, e outra vez miña nai coa mesma cantinela, pero eu nin caso sego aínda en duermevela tratando de rematar de vestirme, e de súpeto esperto con isto, miña nai dicindo:

-”¡Desperta ós pequenos!”

pensei que toleara e así llo fixen saber, pensaba que era moi cedo, eran demasiado cativos para erguerse a esa hora, xa terían tempo de madrugar, dicía eu.

Non sei como nin porque pero decidín mirar pola fiestra, facía frío, a verdade é que mirei pero aínda estaba en duermevela, e non me decatei de nada, pensei no frío que facía, pensei que era mércores, un día coma outro calquera, un 14 de xaneiro non podía ter nada de especial, a verdade eu aínda tiña os ollos medio pechados, e cheos de sono.

Miña nai espertando a meus irmáns, ata meu avó espertou e iso que a súa luz se estaba apagando pouco a pouco.

Saín da casa cara a parada do autobús sen decatarme de nada, o único que tiña era moito frío.

O día resultou estar cheo de acontecementos que pasarán á historia deste pobo, o que sucedeu espertou os corazóns do seu soño, afloraron os nobres sentimentos, incluso encheu o baleiro que algúns sentían nos seus corazóns.

Por fin espertei, e decateime que a rúa e os teitos das casas estaban cubertos cunha fina capa branca, era neve, si amigos meus, era neve, en Cabo, en Abanqueiro, en Escarabote, en Boiro, era neve.

Ese non ía ser un día calquera, non ía ser un 14 de xaneiro coma calquera outro, pasou a historia.

Lembrarei sempre a cara de ledicia dos meus compañeiros, dos meus irmáns, incluso o cántico de meu avó.

Daquel día lembro pequenos detalles, algúns dos meus compañeiros facendo bonecos de neve, outros retozando no chan, outros patinando, outros tirándose pequenas pelotiñas daquela capa branca que o cubría todo. Tivemos clase pero faltaron moitos profesores pois non podían saír de Santiago pola neve, lembro perfectamente que fun a clase de Química coa profesora Margarita, non estabamos todos, a metade dos alumnos estaban na rúa, e ese día Margarita non explicou nada novo, comprendía que ese día non era día de dar clase, pero quedouse cos poucos que fomos e estivemos falando de todo un pouco. Non sei de que falamos exactamente, pois eu tiña a mente noutro lado, quería parar o tempo, pero pensaba que era imposible, pero dende logo seguía pensando que tiña que existir algunha maneira, e non creades que quería facelo só pola ledicia que se sentía fluír entre todas as xentes, non era só por iso, eu quería paralo por meu avó, o que me cantaba nanas de pequena, ó que se lle estaba apagando a súa luz ós poucos, quería evitar que se fora a onde sabe quen, pero era consciente de que era imposible pois o final de meu avó estaba preto.

Lembrarei sempre aquel 14 de xaneiro do 87, día no que ninguén esperaba que todo estivese branco, unha fina capa branca cubría os teitos das casas, a rúa, ata as gamelas, aquela capa branca chamada neve.

Mary Hermo.

Agora un vídeo para o recordo, para que nos dé un pouquiño de calor, dese calor dos corpos, espero que saibades de quen se trata, se me decides en que ano foi publicado este tema, ata podería, jajajaja.