CRÓNICAS DO CAMIÑO-OS SEÑORES DO CASTELO..Episodio I- Fontaneda Conection-LUIS FERREIRÓS

As seguinte historia é unha narración ficticea sobre unha historia real, con el quero facer a miña pequena homenaxe a Boiro, á súa paisaxe,a todos os boirenses, a toda a xente que pasou polas nosas vidas deixando máis ou menos recordos,amigos,veciños, coñecidos, xente do pobo,os personaxes son reales e espero ter sabido enfocalos con todo o respeto.

A narración será feita en varias entregas debido á sua extensión, esperamos sirva para lembrar a todos,(xentes, lugares e paisaxes) que algunha vez coñecemos.

Luis F.

Episodio I- FONTANEDA CONECTION

Aquel sábado pola mañá tíñame que erguer cedo, en realidade non tan cedo, se temos en conta o que pode supor para un adolescente en vacacións erguerse un pouco antes do que adoitaba facelo no tempo no que a clase estaba olvidada e o lecer ocupaba a maioría do tempo (ó menos na miña mente, que non así no meu corpo),pero aquel día foi distinto…As notas non foran malas, non había moito traballo e polo tanto poiden facer cos meus amigos unha pequena excursión, un pequeno percorrido polas aldeas colindantes, disfrutar da natureza e sobre todo da compañía dos amigos.

O verán asomaba os seus primeiros raios e naquelas horas só tiña en mente encher un baleiro enorme coas primeiras galletas María Fontaneda que atopase naquela caixa redonda e blanca, plástica, precursora dos primeiros tupperwares que todavía non fixeran aparición na pequena vila de Boiro.

As galletas serían sumerxidas nun tazón de leite, dos de antes, agora parece que están xogando ás casitas, antes comíase en serio, non fartaba de papar bocadillos de plátano, Natacha (sabrosa como un beso)con azúcar ou, como non, chourizo Revilla.

Tiña o san costume de pasar o leite polo colador, posto que eu non era amigo da nata (eu chamáballe pieles), en realidade era un inimigo acérrimo,xa que producían un violento remexer de bandullo que facía que unha visita ó vello excusado fora requerida pola vía de urxencia e con "pés de puta", para poder evacuar, por vía oral e con emerxencia superlativa, todo o zume de vaca que acababa de ser depositado no meu ventre.

O leite era traído tódas as mañás por Manuela, a leiteira de Runs, que chegaba á casa moi cedo e facendo alarde dunha gran fortaleza física, grande sobre todo se temos en conta o seu pequeño corpo castigado polo sol e polos kilómetros subidos e baixados dende a aldea ata a vila,levantaba a leiteira de latón coas dúas mans e cunha precisión que sería a envexa de calquera cirurxán plástico, emborcaba o seu contido en dúas botellas de vidro verdoso, naturalmente contaba coa inestimable axuda dun salvador funil que asomaba no peto do seu vello e roído mandil, mentras tanto, a miña nai sacaba o monedero dando pago deste xeito a tan preciado servizo para a correta evolución física dos infantes da casa.

Adoitaba agarrar mancheas de galletas, facendo deste xeito exercicios de musculación cos puños e, tentaba de ser quen de rompelas e arroxalas no mentado tazón para, en pouco, tempo salvalas do seu afogamento utilizando unha vella culler a modo de guindastre que depositarían o alimento nas miñas fauces e vería provocado no meu feble ser un repentino renacer enerxético que facían de min o neno máis forte da cociña naqueles intres, claró está que meu irmán estaba a durmir, do contrario sería relegado ó segundo lugar.

Tra-lo nutritivo almorzo, só restaban os preparativos, que nestas idades soen facerse de forma bastante rápida,…uns pantalóns Lee mercados na de Xefa bastante perxudicados, cuns pantalóns de deporte azuis de marca Adidas, que miña nai mercara na Calle Bao,( deportes González )xunto cunha camiseta Dunlop e uns tenis Paredes Moscú 80, (anunciados por Leig Garret-¡guau!),para poder competir na primeira maratón de Boiro, aquela que na súa categoría feminina absoluta fora gañada pola miña prima Manola, despertando os Shakesperianos celos do meu irmán, que non podía soportar ser superado por unha nena, e para rematar toda a intendencia, una mochila con bocadillos , (un deles de Tulicrem), e auga, ademáis de un par de laranxas.

Con todo isto saín da casa teso como unha vara verde para emprender xunto cos meus amigos a aventura do fin de semana,…ser os precursores do sendeirismo boirense……