AVELLENTARSE E MADURAR .

Vou contar unha historia que me contaron fai tempo, e que me fixo pensar moito daquela, e hoxe quero contárvola a vós, ós meus compañeiros para que reflexionedes un pouco.

A historia da comezo o primeiro día da universidade dun alumno calquera, como Xosé por darlle un nome, e no que un profesor pediu que procurarán coñecer a alguén que aínda non coñecesen.

Xosé púxose a mirar o seu redor e de súpeto notou unha man que lle tocou o ombro, deuse a volta para ver de quen se trataba e a súa sorpresa foi que era unha velliña cun sorriso de orella a orella.

- Hola rapaz, chámome Rosa e teño oitenta e sete anos. ¿Podo darche unha aperta?

Xosé díxolle que si, e Rosa deulle unha aperta moi forte, e Xosé preguntoulle:

-¿Por que esta vostede na universidade a esta idade tan nova?

Rosa contéstalle:

-Estou aquí para atopar un esposo rico, casarme, ter dous fillos e logo xubilarme e viaxar.

Xosé decatouse que estaba de carallada, e quería saber porque a esa idade decidirá afrontar tal desafío.

E Rosa respondeulle:

-Sempre soñei con ter educación universitaria e agora vouna ter.

Despois das clases, ambos compartiron unha boa charla a medida que ían de camiño cara a casa e tamén compartiron unha cunca de café da máquina.

Durante varios meses a relación de amistade entre Xosé e Rosa foise acrecentando, compartindo moitas charlas ó longo de moitas horas.

Xosé sempre atento o que Rosa “unha máquina do tempo” lle dicía, e ela compartía a súa sabiduria e a súa experiencia con el.

Durante ese curso Rosa fíxo moitas amistades na universidade, todos a querían. A ela gustáballe vestirse á moda e gozaba coas atencións que os seus compañeiros lle prestaban. Ela pasábao de marabilla.

Un día invitarona a vir ó foro de debate sobre fútbol e a que ela dera o discurso de benvida os novos compañeiros, Xosé nunca esqueceu o que ela lles ensinou ese día.

Comezaron presentándolla e cando ela se subiu a tarima para dar o seu discurso caéronlle as follas onde levaba as notas do seu discurso, ela sentiuse avergoñada, pero achegouse ó micrófono e comezou dicindo:

-Descúlpenme que este nerviosa, pero deixei de tomar cervexa por coáresma, e este whisky estame matando. Non vou poder poñer o meu discurso en orden, así que permítanme dicirlles soamente o que sei.

Eles ríanse e ela aclarouse a garganta e comezou dicindo:

-Non deixemos de xogar porque esteamos vellos, poñémonos vellos porque deixamos de xogar. Hai catro segredos para manterse xoven, ser feliz e triunfar. Temos que rir e atopar o bo humor todos os días. Temos que ter un ideal, pero cando o perdemos de vista comezamos a morrer. ¡Hai tantas persoas andando por aí que están mortas e nin sequera o saben! Existe unha gran diferencia entre poñerse vello e madurar. Se vos tedes dezanove anos e se quedan na cama durante un ano enteiro sen facer nada productivo converterédesvos en persoas de vinte anos. Se eu que teño oitenta e sete anos e me quedo na cama durante un ano sen facer nada terei oitenta e oito. Todos podemos avellentarnos, non se require talento nin habilidade para iso. O importante é que maduremos atopando sempre a oportunidade no cambio. Non me arrepinto de nada, os vellos xeralmente non nos arrepentimos do que fixemos senón do que non fixemos. Os únicos que teñen medo á morte son os que teñen remordementos.

Rematou o seu discurso cantando unha canción e pediunos que aprenderamos a letra e que a puxeramos en práctica durante a nosa vida.

Rosa rematou os seus estudios, é unha semana despois de acadalo morreu tranquilamente mentres durmía. O seu enterro acudiron miles de estudiantes para renderlle tributo a esta marabillosa muller que lles ensinara co seu exemplo, que nunca é demasiado tarde para chegar a ser todo o que se pode ser.

AVELLENTARSE É OBLIGATORIO, MADURAR É OPCIONAL.

Mary Hermo.