REBELDE SEN CAUSA.

Eu crieime de aquí para acolá, sempre coa casa á espalda, como os caracois, daquela pensaba que así remataría a miña vida.

E de aquí para acolá, coñecín na escola a moitas persoas, rapaces e rapazas novos continuamente, dende Cabo de Cruz, Boiro, Abanqueiro, Escarabote, etc, e por iso cando por fin comecei no instituto non me resultaron as caras dos meus compañeiros extrañas, coñecía a case todos aínda que a algúns facía tempo que non os vía, pero todo foi andar uns días e retomalo contacto de novo con case todos. Ata creo que eu servín de nexo para que na nosa clase fosemos un grupo unido.
Lembro aquelas datas cos nervios polas novas materias, por aquela hora libre que tíñamos onde podíamos saír a pasear sen vixilancia constante dalgún maior, e a complicación que ao mesmo tempo supoñía pois quen era o que explicaba na casa o significado daquela hora na que non tiñamos clase, lembro que cando llo expliquei a miña nai non tiven medo e ela entendeuno á primeira, pero o problema chegaba á hora de dicirllo ao meu pai e recordoo como se fose hoxe, lembro que foi toda unha odisea, aínda que nunca o chegou a entender e refunfuñaba cada vez que pasaba preto do instituto e observábanos sen ter clase, pero acabou por aceptalo co paso dos anos.

E chegaron os primeiros exames e as primeiras notas que entregar na casa, ¡eu que durante a EXB tiña boas notas!, cheguei con aquel boletín chea de medo pois levaba dous suspensos e aí comezou aquel discurso do meu pai sobre aquela famosa hora libre, comezou dicíndome que a culpa non so era miña senón dos profesores e non parou ata días despois nos que acabou dicindo: “A partir de hoxe ti non vas a ter hora libre, ese tempo dedicarasllo a estudiar”. ¡Meu Deus! Aquel día pensei que me ía mandar quedar na casa e non me ía deixar voltar ao instituto como non aprobase todo, pero non foi así i eu seguín suspendendo algunha asignatura e meu pai foi pouco a pouco pasando de todo.

Rematei o bacharelato pero non cheguei a rematar o COU, e non me arrepinto de non telo rematado porque fixen outras cousas que me encheron e penso que sempre se esta a tempo de retomar aqueles estudios que un día se deixaron.

Lembro que non fun unha boa estudiante, as miñas notas sempre tiñan algo en vermello, o meu non era estudiar pero si aprender moitas “cousas” que cos anos me serviron no día a día desta comedía que é a vida.
Supoño que moitos dos profesores que me deron clase lembraranse de min, non coma unha boa estudiante senón coma unha rapaza que era rebelde sen causa.

Durante eses anos que pasei no instituto coñecín a moitas persoas, tanto alumnos coma profesores, e de todos gardo un grato recordo, e de todos e cada un de vós saquei algo bo que hoxe en día me serve para seguir adiante.

Pensaredes a que ven todo isto, pois non o pensedes pois tan so é unha pequena reflexión sen máis, que pode que para moitos de vós non teña moito sentido, pero é o que hai amigos meus.
Mary Hermo.

Agora un vídeo dun dos meus ídolos, a ver se me decides que pinto eu falando de todo isto. Adiviñade de quen se trata.