SUPERACIÓN por Mary Hermo

Hoxe permitídeme unha licencia, hoxe non vou lembrar o pasado, o que hoxe ides ler espero poder publicalo nas miñas memorias algún destes días, pode que incluso no Hola, quen sabe sei que algún día verá a luz.

Algo que aprendín no instituto foi a superar as dificultades do día a día, foi a loitar para seguir adiante e non amedrentarme ante os problemas, non sei quen dixo “No hay problemas, solo soluciones.” Daquela non o entendera moi ben pero hoxe si o comprendo e o comparto.

Un día deses nos que a impotencia ante a dor non me deixaba ver con claridade escribín o que hoxe ides ler, pero o día seguinte dixen que non, dixen que ía loitar con máis ganas que nunca pois aínda me quedaba moito por aprender e moito por facer, e hoxe aquí me tedes loitando cada día, vivindo cada momento pois pode que mañan non chegue.

“Morrerei de novo, quizais sexa a última vez que teña un motivo para escribir, pode que hoxe morra a miña inspiración porque sei que aínda que o meu sangue ferva en desexos de abandonar a dor con verbas, xa non o farei, xa non paga a pena pois agora xa non me sae da alma.
Estou cansa de mirar as miñas alas partidas e invadidas deste cáncer que me corroe e por iso xa non me defenderei, arrancádemas, quedarei de rodillas e non me moverei, por moi triste que sexa fareino eu mesma, é triste crer que todo vai ir mellor, pura mentira, nada mellorará, cada día empeora moito máis, cada día, cada instante síntome menos eu e máis os demais, sinto menos gaña de vida e máis dor, cada minuto síntome máis mínima neste mundo que ri a esgallada de min e doutros coma min.
Eu sego a escoitar esa voz dos meus desexos, por iso quero correr moi lonxe do son enxordecedor, aínda que non teña forzas, aínda que tontamente sega esperando, ó final todo se afoga na mesma escuridade e desesperadamente vendo a miña morte que faga dela o que lle pete e dea a gaña, vendo a miña inspiración, a miña fé, vendo o meu talento (ese que din que teño e que eu non vexo), vendo as miñas feridas e ninguén as quere, vendo os meus suspiros e desfágome gritando e sangro no meu propio llanto.
Segue sendo o inagotable bacío, as alas feridas, a soidade, a traizón da liberdade encadeada a compaixón, creo que xa non paga a pena, xa non.
Xa non me sinto, xa non son máis que un anaco de carne atada a un corazón, si a un triste corazón, que morre polos soños do amor, da amistade e da liberdade, pero xa non máis soños, xa non, porque a realidade deses soños estame afogando cada día máis.
Miraría atrás pero de que me serve vótala vista a un pasado que sei que non volverá.
Dirás porque digo isto, eu direite que neste intre así me sinto, desganada, sen futuro e cun presente que me afoga e que non podo cambiar.
Ficarei sen máis esperando o momento de marchar, de irme caladiña sen máis.”

Xa vedes isto que acabades de ler dicíallo o meu diario pero o día seguinte quería voar de novo, quería de novo surcar os mares sen pasaporte e desfrutar do que teño.

Isto dedícollo a esas persoas que se senten mal e creen que a vida os supera, i eu dígolles que todo é superable, que os obstáculos non son máis que algo inventado por nós mesmos e polos nosos medos.

Mary Hermo.

Hoxe un vídeo que dí que a lirica ..., eso a ver se sabedes de quen se trata.