CRONICAS DO CAMIÑO - 5.OS SEÑORES DO CASTELO - EPISODIO V - RUNS 66 - LUIS FERREIRÓS.

EPISODIO V-RUNS 66

Atravesar a aldea de Runs era todo un desafío para os meus blandos ósos, a beleza do lugar era altamente valorada, así como as súas xentes, as soleadas viñas, o pedregoso camiño,….todo lucía de un modo espléndido, pero algo respiraba no ambiente que facía que os nervios comenzansen a axitarse en min e que facían saltar en min unha preocupación especial; Poñerme a proba nesa situación era alomenos unha tarefa con certa dose de risco, simplemente por un pequeno e insignificante detalle que ós ollos dos meus compañeiros de aventura resultaba invisible, non así ós meus.

Runs tiña o privilexio de ser, xunto con Rosadelas, o lugar con maior densidade de poboación canina de todo o concello, polo tanto a situación viña marcada por certa dose de perigo que aparecía presente en cada un dos innumerables recunchos da aldea, en cada paso que necesitaba ser camiñado para atravesar o núcleo e alcanzar unha nova etapa,…a canteira.

Desde moi pequeño sentía especial temor polos cans, non importaba o tamaño nen o peso do animal, simplemente tiñan dentes; De moi fora mordido polo Beauty (Viuti), fillo da Pitusa; O nome puxerámollo en homenaxe a un cabalo dunha serie que os meus irmáns e máis eu veíamos na vella televisión Inter , que estaba emplazada na vella salita con sofás de Sky verdoso situada na Rúa de Calvo Sotelo; O can en cuestión fixera da pequena horta sita na parte de atrás, lindando coa horta de Tita, a súa fortaleza persoal, e alí , no medio de xogos e brincos que facían a ledicia de dos nenos da casa e numerosos primos, sacou un día a súa dose de Mala Ostia e chantou a súa dentadura nos meus dediños, deixando neles unha cicatriz quetodavía perdura e acompañará a miña man polo resto da vida.

Tamén cando ía ó campo da misión, para poder xogar co resto dos nenos da vila, facían a súa aparición, coma se dunha pagla bíblica fora, Moisés e máis Elías, que non eran outros que os fillos dos propietarios de Foto Estudio Imelda, unha tenda de fotografía que estaba en General Sanjurjo; Estes dous infantes, malos como o demonio, sempre traían consigo unha récoa de cans, (lembro con un medo especial a Niebla, un pitbull branco),que facían que baixo a máxima de “¡o que ten cú ten medo!”, procurasemos refuxio encaramándonos na Bola do Mundo, monumento máis importante dos vellos columpios de ferro que constituían a vetusta área de recreo da cal gozaba o outrora centro lúdico da vila.

Apareceu Manuela, que viña de volta coa leiteira baleira colocada na cabeza, descansando sobre un molido feito de pano vello, e saudando coa man enfiou camiño do cruceiro onde quedaba a súa casa.

Nós continuamos a pesar de que algún can saiu ó camiño, os animais non traían malas intencións , só querían cheirarnos o cú e daban volta movendo o rabo a modo de limpaparabrisas, pero a medida que estabamos alcanzando o cruce no que a pista da dereita leva ó Ordenario, escoitamos como iba chegando ata os nosos oídos....... un triste cantar.

Crónicas do Camiño "A Vaca E O Carriso"

Crónicas do Camiño "Noite de Difuntos"

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio I

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio II

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio III

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio IV