CRONICAS DO CAMIÑO- OS SEÑORES DO CASTELO EPISODIO III- Territorio Chopo (¡Ay, Carmela!)-LUIS FERREIRÓS.

Episodio III- TERRITORIO CHOPO (¡Ay Carmela!)

Eu tíñalle bastante simpatía a Carmela a Chopa, e máis, teño pasado moito tempo con ela, a súa nai crioume cando eu era moi pequeno e sentín moito a súa morte, dábame un pouco de reparo pasar por alí, xa que era moi pesada ás veces e sempre retrasaba a marcha.

Tamén tiña as miñas reticencias porque ,cando era moi novo, Leliña ,que era unha muller deficiente que vivía detrás da casa de Prudencio,saía ó camiño nalgún despiste dos seus coidadores e pedíache un bico, a mín dábame medo de moi neno vela sair cos seus grandes dentes,os chichos a cada lado da súa cabeza e gritando "¡Un bico , un bico!", e agora xa entradiño en anos seguía a conservar aquela imaxe da miña pronta nenez. Sei que é una tontería pero facíase inevitable pensar naquela imaxe cada vez que pasaba polo Boiro de Abaixo.

O que o que opinaba Fran sobre Carmela era bastante distinto, posto que unha vez ,volvendo do colexio polo atallo que había por detrás da casa do Tocayo,pisou ser darse conta un pedazo de leira , que se conoce que estaba sendo coidado, con excesivo celo por ela,e entre gritos e maldicións, arreboloulle un fouciño con moi mala saña;Cada vez que a súa cara pasaba por diante de el, intentaba non mirala, pois lembraba aquel lamentable incidente e comía lume, en realidade tiña que conterse para non decir algo, pero era un cabaleiro, así que gardaba as formas.

Aínda así pasamos por diante da súa casa, e alí estaba ela, sentada nunha silla de palla, morena,nariz aguileña, verruga ó lado dereito, pano negro na cabeza ó estilo pirata, mandil pata de galo negro e gris cheo de lamparóns,unha muller que perderá a Benigno no mar sen que aparecera o corpo,e cada ano no día de difuntos regaláballe un ramo de flores ás ondas da Praia de Barraña,…. así como estivemos no seu campo de visión agudizou as pupilas,( nunca usou anteollos, increíble, a súa idade,) carraspeou e espetounos con entusiasmo :

-"Luisiño,…… ¿a donde ides?, ¿sei que non tendes sono? ¡Moito che quería mamá! ¡ ainda teño a foto da túa primeira comunión na mesilla de noche! (é certo, aínda a ten) ¡ ay , Dios mío , cómo medraches, si mamá vivira! ¡ moito che quería! ".

- “E eu a ela, Carmela, e eu a ela, xa o sabes”, replicaba mentras me acercaba a ela para darlle un bico e un pouco de conversación, que ó fin e ó cabo era o que ela quería, os meus amigos reían en voz baixa, esperaban impacientes algún tempo mentras platicaba con ela .

Finalizado o primeiro atranco tiñamos vía libre durante uns kilómetros, así que enfiamos polo camiño que pasa por diante da casa de Celestino,que saudou coas gafas ladeadas e subimos un pequeno treito para despóis baixar polo medio do monte hacia Xarmea, atravesado o antigo campo de bolos celtas baixamos un terraplén dándolle patadas ás pedras.

No cruce do Runs estaba o antigo matadoiro,xa por aquela abandonado a súa sorte, antes de saber os eu fado de ser transformado nunha área de recreo para domingueros, ¿quen o diría?, posto que no seu tempo tamén foi área de recreo.

Sempre entrabamos a botar unha mexadiña e de paso reirnos pola cantidade de condóns ,(que coexistían con caghallóns secos e botellas baleiras),que alí había tirados, adiviñando que aquel era un lugar de diversión nocturna alternativo ó Baile de Outeiro,( ou ben podíanse facer as dúas cousas, claro está),aproveitabamos para pegar un largo grolo que refrescar as xa daquela sedentas gorxas e camiñabamos costa abaixo dirección Runs.

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio I

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio II