Porque as palabras que falan dos erros entre unha parella fan un xogo de cavernosas e frías grutas por onde o aire frío se cola?..., ven un que outra xeada lembranza, palabras como.. “Si, seino, seino, cometín un erro, acéptoo, síntoo” e despois de converterse unha, na mínima formiga coa sensación de que en calquera momento podería ser aplastada pola recriminatoria mirada, a resposta que no se deixaba esperar de parte del era: “Non creo que poda facelo, xa as cousas non son igual, con esto so pensaría.. que ven despois?
Noutra ocasión tal vez podíamos volver a pedir unha nova disculpa, coa incipiente esperanza colgada dunha mal habida tearaña do currucho do que lle daba ag aña ó outro converter en tormento.
Ea í como chinches comulgando coa parede, quedábanse os nosos intentos, a crenza de que “nas boas e asm alas...un debía compañarse”...¡¡Deus!!, que xigante mentira ou mellor dito que insidiosa mentira”...hai tal distancia entre o que cremos, o quen os dixeron que boa e mansamente créramo se o que era a realidade..que o gran canón quédase estreitado, e é que nos prepararon para o mal carácter dos er que se ama, para a indiferencia e arrogancia que mostraría cando a unha lle recriminara nun “erro” e fora letalmente vulnerable.
O fulano en custión convertíase no mesmo papá creente e solo lle faltaba decidir se daba a excomunión ou perdoaba..¡Ah, pero xa nada volvería ser igual!!..xa hai unha falla e eso, e eso ¡¡¡ufff, pesa eh??
O seguinte era vivir cunha lousa moda pipila no lombo, cargando a sinalización e advertencia de que para a outra, xa non habería oportunidade ou de que si el xa desaparecera..a culpa completiña era nosa e de ninguén máis.
Hoxe que o bendito tempo pasou, que vin pasar pola miña vida especímens así, que cargue un par de lousas e que me costou moito..poder botalas lonxe..., repito un diálogo novo cun home novo, que aínda non coñezo, pero que espero que exista...este é: “Si!!, ..equivoqueime,.. moi probablemente volva afacelo,... quixais sexan grandes equivocacións, quizais nin eu mesma entenda que grande equivocación sexa, entendo que a vida che da todo tipo de materiais para facer o teu índice dea certo e de erro, pero non che da ningun tempo para determinar que o lapso de vivir erros remata porque che chegan os 40¨s,.. os erros seguirán, os meus, os teus, os de todos, porque somos xente que encontra acerto mediante a vía do erro, as zonas erróneas forxáronos e decidín, non esquecelo, ó contrario, entendelo.., haberán idades por vivir, experiencias por vir e nese camiñar trasnoita o marxe natural de erro.
Entón..esta son eu, na miña vida habita oe rro que non nego, pero que xa non cargo como culpa senón como parte da miña natureza de ser que vive ea prende e se ensina co neses erros...log entón...que me respondes? ¿te salgo por dicir? ¿ou simplemente seguimos?.
No hay comentarios:
Publicar un comentario