Unha noite no deserto

Voltando para casa neste último festivo de Semana Santa, sentada á xanela do “mil e unha noite” rumbo a Saquarema, vin acompañando, no contra-fluxo embotellado dos que retornaban para a cidade de Río de Janeiro, alén das innúmeras imprudencias dos máis apreixados, as queimadas ó longo da vía principal. Á parate os problemas ambientais causados por elas, á noite, o fogo é sempre moi atractivo.

A derradeira vez que estiven diante dunha fogueira foi en Africa, no deserto do Saara, na Tunísia, guiada por un beduíno que animou a noite coa súa frauta de tres notas entoadas en dó.

Estábamos nun paseo por entre a feira, meu marido e eu e, pasando por Douz nas vísperas do seu aniversario, vimos a placa nunha axencia de turismo: “Unha noite de deserto”. Uau! Era un presente bárbaro, unha experiencia inusitada e moi especial.

Anunciaba que estariamos acompañados por beduínos (nómadas do deserto) e que pasariamos a noite en tendas e comeriamos unha deliciosa comida xenuinamente beduína. Imaxinei logo aqueles campamentos de películas, con montes de camelos, cabalos, moita xente, danzarinas, música árabe, veos, en fin ... Sabe todo aquelo que a xente romancea e imaxina? Romanceei e imaxinei.

Contratamos o paseo e preparámonos. Moitas roupas para o frío da noite, unha garrafa de viño e outra media de uisqui. Un sorriso medio bobo de nenos travesos e alá fomos nos os dous para a nosa aventura. Deixamos o hoteliño tres estrelas no medio do oasis e, a camiño da axencia onde pagariamos o transporte ata a “porta” do deserto, meu marido recomendóume que usase o veo na cabeza por seguranza – muller sen o veo, aínda que turista, non é moi respectada e no medio dun monte de beduínos, a saberse alá o que poderá pasar. Achei unha maravilla, esta mesmo querendo experimentar os veos que eu comprara de lembranza. Que muller non se enrolou nun veo fronte do espello? Escollín un ben bonito, en tons de vermello.

- Que veñan os beduínos aos montes! - Pensei, máis non dixen palabra.

Na “porta” do deserto, o beduíno esperábanos con dous dromedarios, cada un con mais de dous metros de altura. Case desistín cando cheguei perto dos bichiños, mai sollei para meu marido todo animado, no día do seu aniversario, xa se trepando enriba do animal marrón en on tiven outra opción an on se ra de buscar meu asento no branco posto de xoenllos polo noso guía. Tentei subir unha vez, duas e nada da miña perna alcanzar o outro lado da “celda”. Meu marido xa enriba del incentivábame:

- Vamos, querida! É ben alto aqui en riba...

Eu sorrinlle aquel sorrisiño nas vésperas do desespero. Respirei fondo e... Pimba! Alá estaba eu enriba do dromedario que subía rápido sen nen dar tempo de me axeitar do seu movemento.

- Ai, meu Deus, vou caer! – Pensei, mais non dixen palabra.

Alá enriba, abrín un sorriso. Coas pernas arregañadas e a corcova no medio delas polos xoenllos, eu era, digamos así, a des-elegancia en persoa, aínda que co meu bonito veo a esas alturas todo desaxeitado na cabeza e preso por unha toca.

Resolvín tirar unha foto alá do alto. Cunha das mans asegurando meu corpo en riba do “Ugh” – era así que o beduíno chamaba os camelos –e a outra tentando manexar a máquina dixital, tirei algunhas fotos medio tortas a camiño do “grand désert”.

Unha hora despois, coas coxas e as íncoas asadas e medio mareados polo sansaniqueo dos animais, estabamos no local da prometida “Unha noite no Deserto”. Mais nada doutros animais alén de “Ugh” e “Ugh”; nada doutras persoas alén de meu marido, do beduíno e de mim mesma; nada de tendas alén da barraquiña de dous lugares que o home nos entregou para que montásemos; nada de nada, moito menos de danzarinas: éramos mesmo so nos tres e os dromedarios.

Chegamos no final da tarde e o por do sol non foi mais bonito do que a aurora do día seguinte.

Mais a noite caia rápido e o frio aumentaba. Colocamos mais casacos, luvas, tocas e sentamos en volta do fogo aceso polo beduíno, que coas mesmas mans que guiou os dromedarios comezaba a preparar “a xenuina comida”.

Nunha tixela amasaba fariña de trigo e auga e unha panela posta en riba do fogo fervia unha sopa de tres pedazos de carne de carneiro, unha pataca e unha cenoura, temperados con algunha herba e harisa (condimento apimentado a base de paprica e tomates).

Abreu a masa en disco, afastou as chamas, as brasas e un bocado da area e a repousou alí mesmo, recolocando en riba dela a area e novamente as brasas. Ao son das tres notas entoadas en dó e bebendo o viño, agardamos famentos aquel pan e aquela sopa. O fogo danzaba aos on da música e eu observaba feliz. Quen precisaba de danzarinas, a fin de contas? Ollaba para meu marido e encontraba ata demais a presenza do beduíno.

- Da próxima vez viremos soíños nós os dous. – Sentenciei.

O frío aumentaba noite adentro e fomos para a barraca, meu marido e eu, ainda cun pouco do uísque que dividimos un co outro – o beduíno non bebe – e até que estábamos soportando ben o frío de menos dez graos. Mais naquela noite, despois de pasar o efecto do uísque e do viño, eu, que nunca me levanto para ir ó baño no medio da madrugada, procurei unha matiña no medio do areal por nada menos que sete veces. Un frío de rachar a alma. Alá polas tantas, case menos quince graos e meu marido, que me pedía a todo instante para chegar máis perto del, declarou:

- Querida, creo que non vou sobrevivir!

Encanto sofríamos dentro da barraca con seis cobertores e un quencendo ó outro, o beduíno enrolado nunha mantiña fina, dormida plácido ao relento parecendo non se importar co frío, perfectamente integrado ao ambiente daquela enorme praia sen mar.

Pola mañán, despois da bela alborada e doutro pan asado nas areas do Deserto do Saara, subimos nos “Ughs” e seguimos de volta para o agradábel hoteliño onde, despois de tomar baño, acomodámonos na confortábel cama e durmimos quencidos.

Mais alguns campos queimados na beira da Rodovia Amaral Peixoto; mais algúns imprudentes cortando a fronte da “mil e unha noite” e estaba eu de volta à miña casa na “porta” do Océano Atlántico. Unha tempestade que se aproximaba vida do mar deixóume sen lus por parte da noite e, alí no escruo, apenas coa lus fraquiña da brasa dunha haste de incenso no medio do xardín de inverno, parecéume ouvir, aínda que lonxe, o son das tres notas entoadas pola frauta en dó do beduíno.