COMO OS DEMAIS

No fundamental,

fago o que todo o mundo:

aliméntome, bebo auga,

desvélanme as madrugadas,

asumo preocupacións,

fago o amor cando se presenta,

renego dos impostos,

miro de cara á lúa

e incorpórome cada día

á voráxine do mundo.

Son un poeta a tempo parcial:

cando me cargo de palabras

recollidas nos arrecendos do campo,

o sol deixa marcas nas miñas sombras,

remonto o horizonte cun bico,

balancéome á beira da ira,

mergúllome nun mar de interrogantes,

ou estremécenme os ollos

que botan unha ollada na miña alma.

Pero son só uns instantes,

despois volvo ser igual

que o resto da xente,

unhas veces pulcro,

outras sumamente irritante,

asombrado, conmovido, acedo,

soportable, triste

ou sorprendentemente tenro.

Son peregrino da vida,

testemuña de crimes perfectos

na sociedade en que vivo,

agudo conxunto de células

calculando o seu destino,

ó fío de espidos albores.

Son igual a todo o mundo

salvo cando quero ser libre,

e morro un pouco mais

por desexar ser tantas cousas

que sei que non poderei ser nunca.