Recolleremos fotos, anécdotas, novas, curiosidades... relacionadas co IES Praia de Barraña - Boiro, a primeira promoción, o seu alumnado e profesorado con motivo dos 25 anos de historia. E tamén outro tipo de artigos que poidan interesar aos lectores do blog. Contamos con vós.
Os expertos de Photoshop que retocan dixitalmente os corpos das modelos, con intençións de disimular imperfecións, moitas veces equivócanse. En ocasións os erros imprímense e as revistas mostran verdadeiras aberraçións como as seguintes.
O uso do Photoshop no retoque das fotografías de modelos e celebridades xa non é novidade para ninguén. As marabillas que pode facer alguén que domine ben este programa permite agochar enrrugas, alisar graxas ou mellorar a contorna dalgunha coxa caída.
Nas produçións das revistas, xeralmente, o Photoshop é usado a manchea para embelecer aos/as modelos/celebridades e presentarlle ao consumidor unha mentira enfeitada.
O problema é cando os deseñadores mostran o fío e deixan escapar fallas que deixan en evidencia o procedemento. Os seguintes exemplos son bastante ilustrativos.
No primeiro exemplo que mostramos, recollido por A Cocteleira, pode notarse a unha modelo cunha cintura de nespra. Ou así o creríamos, se o deseñador, no seu afán por estreitarlle o corpo, non estirara tódalas baldosas que aparecen no fondo.
O segundo caso é o máis espantoso. O deseñador púxose a adelgazar unha das pernas da modelo, pero entusiasmouse tanto que lle borrou unha parte, e un anaco de extremidade quedou pendurando abaixo como un tipo de experimento Frankestein no mundo da modelaxe.
O terceiro é un caso para a nosa sección de Lendas Urbanas. Jessica Simpson paséase pola praia, pero non está soa. Cinco dedos misteriosos asoman sobre o seu ombreiro esquerdo e non hai ninguén preto para reclamalos. O enigmático acompañante foi borrado mediante a técnica dixital, pero os cinco dedos da súa man esquerda permanecen alí para testemuñalo.
O derradeiro é un antes e despois. Aquí ve o que pasa cando unha persoa normal, pousando en bikini, é tocada pola man de Deus dos deseñadores.
No barrio das Flores ollos doces, moños de seda que lles liban as nádegas nun bate-las ás de bolboreta. E se as miran nas pupilas elas apertan as pernas co medo de que o sexo lles caia na verea.
As rapazas de Flores pasean do brazo e así se transmiten o seu estremecemento.
E pola noite das teimas van a remolque ós homes que as sufocan e quixeran repeler.
E pola tarde penden os peitos sen madurar dos balcóns e os vestidos empurpúranse sentíndose espidos.
O CANTAR DE PARROMEIRA E MAIS MATEU (SON DOUS HOMES)
Parromeira e máis Mateu van de pastor cas ovellas. Acudille a Parromeira que lle quitan as orellas.
Máis aghora bailas ti, máis aghora bailo eu, mais aghora bailas ti, Parromeira e mais Mateu.
A muller de Parromeira está bailando na eira. Parromeira está mirando como a muller se peneira.
Mais aghora bailas ti, mais aghora bailo eu, mais aghora bailas ti, Parromeira e mais Mateu.
Aleghría dios a dera. (bis) Non hai mellor aleghría que andar pola carretera.
Mais aghora bailas ti, mais aghora bailo eu, mais aghora bailas ti, Parromeira e mais Mateu.
Aleghría dios a dea. (bis) Non hai mellor aleghría que tela barrigha chea.
Mais aghora bailas ti, mais aghora bailo eu, mais aghora bailas ti, Parromeira e mais Mateu. ---------------------------------------------------------------------------------------------------
Eu casar caseime na terra dos maraghatos, cunha muller pequeniña toda roída dos ratos.
(Outra versión).- Eu caseime na montaña na terra dos maraghatos, cunha muller cativiña toda roída dos ratos.
Díxolle unha muller a un home: Heiche de dar unha puñalada no medio do coraçón onde remedio non teña.
As mulleres cásanse co home, logho cos fillos e despois cos netos. E por último cos amighos.
Díxolle o home á muller: - Heiche de dar unha puñalada. Respóndelle ela: - Tamén cha reçibo se ma das cara a cara.
Conto das dúas curmáns:
Unha rapaça vivía cos seus verdadeiros pais na casa. Tiña unha curmán que vivía tamén con eles porque lle morreran seus pais. Os pais da filla da casa deçíanlle antes de irse para a cama:
- Ti mexa e vaite deitar.
E á sobriña en cambio deçíanlle antes de que se deitara:
- Ti a fiar (o liño).
Ó pasar os anos casaron as dúas para casas de fóra. Botaron tempo sen se ver e cando se atoparon falaron deste xeito:
- ¿E a ti como che vai? - A min ca do fía levei boa ghuía. - Pois a min co mexa e vaite deitar houbéronme de matar.
Era un pai que lle dera estudios a seu fillo que saíra médico. Este pai era un labrador montañés. Cando o fillo se liçençiou, os pais de varios amighos do fillo que tamén se liçençiaron canda el, quixeron çelebrar unha çea ou reunión familiar entre eles e mailos fillos.
Cando ían para esa çea, o fillo tivo reparo do seu pai polo xeito que ía vestido. Levaba a roupa ao xeito de vestir típico das xentes normais, con pantalón de pana e sapatóns de amalloas. E con el levaba o pan. Díxolle o fillo a seu pai: - ¿E logho vostede como vai así?. ¿Non podía ir mellor vestido para a ocasión do día de hoxe?. Así é mellor que non vaia.
O pai: ¡Ai boeno. Pois xa me marcho! E con el levou o pan.
O fillo foi á mesa para xunta os demais. Sentáronse. Había de todo, pero alghuén dixo: ¡Pero aquí falta algho. É o pan!
Era o pan o que faltaba. E o labregho levouno con el. Se aghora querían pan terían que sentar á mesa ó labregho.
Sei cantar, sei bailar. Sei tocala pandeireta que me ensinou miña nai a costa dunha peseta.
Santa María façíame a bola. Cando quería comíama toda.
Yo quisiera tener madre aunque fuera de una silva.(bis) Aunque la silva picara siempre era madre mía.
Era un home e máis unha muller. A muller tíñalle medo a dala lus. Deçíalle o home: - ¡Ai, muller, axúdoche eu! Ela: Para axudarme, trae un cordel e amárroche os collóns. Cando tiña dolor tiráballe polo cordel e el queixábase. Así acompañábanse mutuamente.
Dunha ves era unha muller moi señorita que estaba a dála lus e nesto estáballe pedindo a Deus axuda: - ¡Ai, señor, axúdame e dálle este traballo ás labradoras que este traballo non é para min!.
Toda a miña anduven tras dun home ghanador. Na man o teño borracho e xoghador.
Eran dous fulanos e un era máis rico co outro. O máis rico comía polos, ghaliñas, e o probe comía sardiñas.
O que máis tiña, comía ben e estaba rebuldeiro. En cambio o outro pasaba máis fame e estaba flaco.
Preghuntoulle o ghordo ao flaco:
O ghordo: ¿E ti como es flaco?
O probe: É que como sardiñas e non me enchen.
E o probe fíxolle esta preghunta ó rico: - ¿Non chegharás a estar comendo sardiñas e eu ghaliñas? Pasou o tempo e o que comía ghaliñas cheghou a comer sardiñas e o probe cheghou a comer ghaliñas, polo e repolo, porque aforrou.
Se queres comer bolicos non os comas de fariña, cómeos de relón que che fan mellor a dixestión.
Fagha vostede o favor e non se meta coa xente que lle podo abrir novo expediente.
A miña muller é vella, de vella non quer parir. Heina de colghar nun pino para me fartar de rir.
A miña muller é vella e enterreina nun palleiro. Deixeille un braçiño fóra para tocalo pandeiro.
Apalpa o ovo, apálpao ben, no cu da ghaliña por se o ten.
Teño pena e aleghría, teño dous males a un tempo. (bis) Cando a pena me mata, a aleghría dáme alento.
Tengo pena y alegría, tengo dos males a un tiempo. (bis) Cuando la pena me mata, la alegría me dá aliento.
Maldita terra, malditos nabos. Fillos cochinos, pais marranos.
Unha muller díxolle a outra que tiña pena de morrer. E respondeulle a outra: - Pois eu non teño pena nincunha a morrer porque así estreno unha casa nova.
A Moimenta non vou máis que aínda me dixeron onte que salían a Cabrais.
Dille unha muller ás moças:
- Cantade nenas, cantade. Cantade, aleghrade a xente que o tempo da moçedá non vos ha de durar sempre.
Dinlle as moças á muller: ¿Por qué nos di eso, señora?
Ah!, porque eu cantaba cando era do voso tempo e aghora quero cantar e non podo. E a vos havos de pasar o mesmo. Elas: ¡Ai, pois é verdá!
Dunha ves era un e casouse cunha moça. El era máis vello ca ela e cheghou un día no que el non lle façía nada a ela, e ela coa ghana que tiña arrimábase a el. Deçíalle el a ela:
- No te quiero, no, no, no. - No te quiero vida mía, para mi se acabó.
Casárase con el pola riqueça xa que era rico e ela quíxose aproveitar deso. Co tempo el morreu e ela quedouse coa súa riqueça e casouse con outro do tempo dela.
O carballo da Chaínça ten a folla revirada que lla revirou o aire unha mañán de xiada.
O río cando vai cheo leva carballos e follas, tamén podía levare as lencuas marmuradoras.
Un home foi bailar a unha carballeira: - Carballeira de San Xusto, naquela carballeiriña hei de bailar ó meu ghusto. E despois perdeu a súa navalla: - Carballeira de San Xusto, carballeira derramada, naquela carballeiriña perdín a miña navalla.
Polo río abaixo vai unha troita a nadar, corre, corre, corre, quen a pudera pillar. Polo río abaixo vai unha troita a correr, corre, corre, corre, quen a pudera coller.
As moçiñas / moças dalá de baixo vinde lavar ó meu río. (bis) Anque a aghua non é (n´e) miña, naçe no meu labradío.
COPLAS ENCADEADAS, RIMADAS E CANTADAS: -----------------------------------------------------------------------------
O paxaro cando chove mete o rabo na silveira. Así fai a boa moça cando non ten quen a queira.
Ai lalala, lalalala. Ai lalala, lala, lala.
Asubía que vai vento, asubía que vai vento. Tamén eu asubiaba cando era do teu tempo. Tamén eu asubiaba cando era do teu tempo.
Canta miña cantaruxa, canta miña cantaruxa. Quen ten rabia que arrabee, quen ten catarro que tusa. Quen ten rabia que arrabee, quen ten catarro que tusa.
Para que che quero eu miña viña vendimada, para que che quero eu se non me vales de nada, para que che quero eu se non me vales de nada. -----------------------------------------------------------------------------
MÁIS COPLAS ENCADEADAS PARA CANTAR: --------------------------------------------------------------------------- Anque che somos do monte, da raís da carroucheira, sabemos bebelo viño coma os ghuapos da ribeira, sabemos bebelo viño coma os ghuapos da ribeira.
Veño dunha romería, mañán vou para outra, veño dunha romería, mañán vou para outra. Váiseme o tempiño todo dunha romería noutra, váiseme o tempiño todo dunha romería noutra.
As dalá de riba cando van co ghando, espetan a vara e bailan o tangho, bailan o tangho e a muiñeira, as dalá de riba non hai quen as queira. ----------------------------------------------------------------------------
COPLAS ENCADEADAS: ---------------------------------------------------------------------------- Heiche de dar para un velo, heiche de dar para un velo. Pero non quero que durmas na miña cama de ferro, pero non quero que durmas na miña cama de ferro.
Ben che vin, ben che mirei. Ben che vin, ben che mirei. Ben che vin caer no río pero as mans non che botei. Ben che vin caer no río pero as mans non che botei.
Ai Joseiño, meu José, meu rosario de cadeas. Cando vexo meu José, vexo a miña casa chea. Dis que me queres moito e que cho pagharei. En quererche outro tanto e nada che darei.
O cura de Vigho é xastre, o de Marín mariñeiro. O de Ourense afiador, o de Noia, sapateiro. ---------------------------------------------------------------------------
Eu caseime no Araño pensando que había pan. O forno de miña soghra cría silvas no verán.
As dalá de riba cando van co ghando, espetan a vara e bailan o tangho. Bailan o tangho e a muiñeira. As dalá de riba non hai quen as queira.
Eu caseime no Araño pensando que había pan. O forno de miña soghra cría silvas no verán.
As dalá de riba cando van co ghando, espetan a vara e bailan o tangho. Bailan o tangho e a muiñeira. As dalá de riba non hai quen as queira.
Eu queríame casar se non fora o que temo, andar con el saco a cuestas, por aquí venden centeno.
As dalá de riba cando van co ghando, espetan a vara e bailan o tangho. Bailan o tangho e a muiñeira. As dalá de riba non hai quen as queira. -----------------------------------------------------------------------------
Heiche de dalo boi louro e maila vaca marela, e maila filla máis nova se non queres a máis vella, e maila filla máis nova se non queres a máis vella.
Este pandeiro que toca é de pelexo de ovella, aínda onte comeu herba, hoxe toca que arrabea. Aínda onte comeu herba, hoxe toca que arrabea.
Toca miña pandereta toca, senón heiche de crebar / rachar. Toca miña pandereta toca, senón heiche de crebar / rachar. Que me custástelos cartos, axúdamos a ghanar.
(Outra versión):
Toca meu pandeiriño toca, senón heiche de crebar / rachar. Toca meu pandeiriño toca, senón heiche de crebar / rachar. Que me custástelos cartos, axúdamos a ghanar. -------------------------------------------------------------------------------
Logho de varios quilómetros de sufrimento, atopo un desvío á miña man dereita.
Hai un sinal que pon Vilatán, nome forte e pertençente ao conçello do Saviñao.
Esto ocorréuseme aghora, dous anos despois de pasado o perigho, imaxinándoo como lughar de parada predestinado para soltar e desbloquear ataduras moi arraighadas no meu ser. O carallo. Ben pudo ser o lughar onde quedase tirado para sempre. Non me fastidies subsconsçiente.
Collo o cruçe desta estrada asfaltada, situado a uns çen metros de distançia das primeiras casas desta aldea.
Vilatán de noite, momento dos penosos suçesos. Vilatán de día, visitando o lughar destes feitos.
Foto esquerda, camposo situado en plena curva, ao que cheghamos seghuindo a recta da foto dereita.
Decátome que á esquerda en plena curva, hai un pequeno camposo de herba un pouquiño elevado sobre a autovía, e separado dela pola silveira.
Máis adiante, mirando á parte de riba da estrada, vexo o alumeado público, indicativo de que as casas do lughar non debían estar moi lonxe.
Non o penso máis e aparco. Síntome tan mal e con pánico por estes síntomas que se açentúan fortísimamente, sen ter ao meu lado quen me façilitou as brebaxes.
Sería a unha e pico da madrughada, cando sen me dar tempo a baixar do coche, de súpeto véñenme náuseas e arcadas, botando todo o pouco que tiña no bandullo, e despois case instantáneamente volvín repetir dúas veçes máis, aproximadamente.
O pano da man non me sirveu de nada, porque boa parte do espallado foise polo volante, o asento, o pantalón e o chan. Todo cheiraba a ghómito.
Dichoso bolico de nata, xunto coa laranxada ghaseosa, foi todo expulsado. Xa deduçía eu que non ía ser boa idea tomar esto daquela, pero qué cousa era boa tal como tiña o corpo.
Tratei de limpar todo e aliviar un pouco a testa, para buscar un mínimo de benestar. Non sabía que façer, non sabía se esto era normal. Tampouco pasaba ninquén pola autovía, nin pola estrada que vai para a aldea.
Neçesitaba aire fresco, e saín en manca curta tal cal. O çeo estaba entre nubes e claros, con alghunha estrela visible entre elas. Pedía axuda en vos baixa a todo o visible e invisible.
A mellor postura que podía ter era a de estar encorvado coa cabeça para baixo, e a man na fronte, pero volvo sentir máis convulsións, e velaí veñen máis vómitos, nos que case boto completamente o estómagho fóra, porque xa non tiña nada máis que botar.
Cando ghomitaba, xusto nese intre, o pensamento recaía continuamente nos meus propios defectos, conflictos e sufrimentos ocasionados a través da miña vida. Era como un automático que volvía continuamente a eso.
Estiven a punto de botarme á autovía e parar o primeiro veículo que pasase, para levarme por urxençias a un çentro médico ou a un hospital.
Ighualmente na mesma estrada que vai para Vilatán, deter a quen pasara, e de non vir ninquén pola autovía ou pola estrada da aldea, ir eu mesmo a calquera casa deste lughar e tocar o timbre para que me axudaran.
Sen embargho, non sei porqué, quixen esperar confiado en que a bebida destas plantas actuase canto antes e rematase axiña. Por outra parte xa deçidira esperar uns minutos máis haber se todo se estabiliçiba.
E así e todo, non estaba na miña intençión comprometer as prácticas dese home que me façilitara este destilado de plantas da selva. Quería chamalo por teléfono, pero non tiña saldo no meu móbil.
Desexaba apurar canto antes este baleirado interior do meu aparato dixestivo, polo que despois de toda esta restra de vómitos, vendo que presentía dentro alghún repouso, dispúxenme a provocar artifiçialmente os vómitos cos dedos na boca.
Pensando que ían rematando os estertores das arcadas, aí me veñen conatos de diarrea que deixo que saian protexido entre a silveira e o coche, arranxándome como puden, e volvendo a incorporarme.
Estaba totalmente destemplado, acabado, atemoriçado, tiña frío, estaba con calafríos, anghustia, medo, iñorando a que podía conduçir todo esto.
Non desexando coller unha pulmonía, agharrei a chaqueta no veículo e vestina fóra, para logho entrar e sentarme no asento traseiro, pensando de descansar un pouco. Pero seghuía mal, e non atopaba equilibrio e benestar.
Volvín chamar de viva vos a quen me façilitou todo este composto, recorrín ás súplicas a tódolos entes de enerxía, a tódalas escalas, a tódolos niveis, a tódolos seres queridos, pedín perdón por tódalas ofensas causadas, polas miñas imperfeççións, ...
Desexei ben para todo o mundo, sobretodo contra quen puden ter confrontaçións e puntos de vista distintos. Cuestioneime todo o que conformaba as cousas da vida, e a súa estrutura ...
Saín e entrín no coche varias veçes, porque dábanme náuseas con conatos de vómitos e diarreas, ao mesmo tempo neçesitaba aire fresco e cando sentía frío volvía entrar nel. Subía os cuellos da chaqueta ata riba para entrar en calor.
Conçiençia que estás máis alá da miña propia conçiençia, ente ou enerxía que todo o abarcas, ¿qué fagho aquí, por bondade? ¿Foron as propias çircunstançias a causa encadeada e suçesiva da fatalidade que me fixo vir a Monforte de Lemos, ou é un produto da casualidade "dentro dun orde preconçebido" que estaba proghramado a ser?
Por favor, axuda. Auxiliádeme todalas enerxías positivas, con tódolos seus niveles e escalas, desde a máis baixa ata a superior. Seres queridos vivos e mortos, avós añorados por ambas partes, tódolos seus antepasados, tódalas deidades das distintas relixións, todo, todo en absoluto e en particular, por favor, axudádeme a saír daquí.
Estaba sudando, ao mesmo tempo destemplado, con friaxe, debilidade, moito malestar dixestivo e do corpo en xeral, anghustia, desesperaçión de mente e espírito.
Aterrábame que atopasen o meu cadavre ao día seghuinte alí mesmo. E que meus pais, familia, seres queridos e conoçidos se preghuntaran que façía eu por aquí, e a esas horas intempestivas. Non podía soportar imaxinar a dor dos máis acheghados, vendo todo xa rematado.
Se estivera o ghuía xunto de min, explicaríame todo, pero mesmo así, posiblemente eu tampouco sabería que pensar de todo esto.
Tal como estaba podía darme calquera cousa, un ataque cardiaco, unha lipotimia ou un desmaio non recuperable, deshidrataçión, ...
Con estes síntomas de vómitos fortísimos e intermitentes, con diarreas intercaladas, debilidade, e todo o que fun describindo anteriormente, so na soedade dese pequeno camposo baixo as nubes, claros e estrelas, cheo de frío, sen nincún coche que pasara por nincún lado, privado de alghuén que me botase unha man, pedía axuda a todo canto había ou deixaba de haber.
Sentía pesar e desexáballe ben ás persoas íntimas que tivera lastimado ou ofendido, así como a calquera outra çercana ou lonxana, ..., anque aghora xa pasara o tempo.
Reneghaba de toda falta cometida por calquera vía que pudera ter causado trastorno e dano a todo ser ou criatura, así como aos demais.
Solo desexaba amor e benestar a todo ser e criatura, porque nunha situaçión tan ghrave e crítica como a que estaba vivindo neses intres, o meu coraçón pedía urxentemente purghar os sentimentos ata o seu último recuncho esquençido.
Pouco a pouco estes síntomas foron perdendo intensidade, e quedaron suaviçados, anque non a debilidade e o malestar xeral.
Logho de ter remitido prinçipalmente os vómitos e as diarreas, aghás os síntomas restantes, arranquín arredor das dúas da madrughada deste camposo de Vilatán, pertençente ao conçello do Saviñao, e retomei a autovía.
Animación feita por alumnos de 4º da ESO do IES Praia de Barraña
NOVAS FOTOS
19/10/08 Fotos cedidas por Arturo Chicolino 19/10/08 Fotos cedidas por Vilas 20/10/08 Fotos cedidas por Pilar Vázquez 23/10/08 Fotos cedidas por Rosa Torrado 26/10/08 Fotos cedidas por Ramón Laíño 27/10/08 Fotos cedidas por Lili Fabeiro 27/10/08 Fotos cedidas por Luis Ferreirós 27/10/08 Fotos cedidas por Pepe Mouriño Xa hai 429 fotos. Anímadevos e enviadenos máis.
