Pode que a miña nai me quixera con ternura,
non con desapego. Moito menos o meu pai reconoceume e aceptoume con coraxe e lealtade. Escondinme de min para sobrevivir. Inventeime outros desexos para esquecerme de min. E esquecínme. Inventeime un personaxe e refuxieime n@s outr@s. A pantasma!. Un día empecei a coñecerme, a descubrirme. E dinme conta que sólo así podía quererme. Completarme. Sei que ainda que as veces sinto que son unha mostrua. Non é certo. Nunca é certo. É o meu reflexo. Ainda que monstrua, satisfeita. Non quero ter que "lograr" nada. O meu desexo é aprender cómo ser humana.
3 comentarios:
bacterio dijo...
“La copa estaba vacía y nunca se llenaría de nuevo. Era eso causa de arrepentimiento?No, no me arrepentía del pasado. Mi lamento era por la actualidad, por todas las horas y los días incontables que perdí en total pasividad, y que no me han dado nada, ni tan siquiera la impresión de despertar...”
H.H.
Don dijo...
É doado esquecerse dun mesmo.
Ardua tarefa a de reencontrase…
Lémbrome daqueles tempos de neno cando vivía co meu avó na aldea (ata os oito anos, -meus pais ían en Europa, eu quedei na terra-).
Lembrome daquelas tardiñas de primavera tirado no medio da aira ,cos brazos en cruz, mirando o ceo e soñando co día no que sería un gran artista do pincel: de música de fondo tiña o asubiar do carro de vacas do “Isidro”, o canto dos cucos e paxaros que vivían nos carballos a beira da aira e a miña tía berrándolle ás ovellas.
Tamén lembro os arrebatos que lle daban ao “can” do “Isidro” as veces que me atopaba nesa tesitura: veña lambetadas por aquí, veña lambetada por aló, veña trabadiñas nas orellas, veña a pata nun ollo, en fin, que vos vou dicir…
Aquela era unha aldea sen auga corrente (como case todas as de fai trinta anos en Galicia), e non porque a auga fora mellor que a sinxela, se non porque non corría ata a billa, ¡demo!... que había que traela nuns baldes da fonte…
Penso que daquela eu era feliz, era eu mesmo, era o mellor, todo dios me adoraba. Tamén é verdade que non había máis nenos na aldea…
Tiña moita sorte de ter un avó coma o meu: iamos ás troitas; un día vimo-lo lobo; faciámo-lo palleiro; pisabámo-las uvas trala vendimia; e na viña, comiámo-los bagos con rebanadas de pan agachados baixo a parra do pozo mentres me ensinaba a respectar ás pitas, ós cans, ós gatos, ós paxaros, é dicir, a todo o xénero animal sen restricción -dende aquela, son un acérrimo protector dos animais-.
Pero o que endexamais esquecerei son os seus contos á calor do lume nas noites de alambique nin a súa tenrura. El contaba e eu debuxaba fantásticos garabatos no aire cun garabullo incandescente, namentres observaba o centelleo do lume nos seus ollos.
Certo que eu era feliz, pero… ¿e o colo da miña nai?... ¿e a presencia do meu pai?... ¿e os xogos cos meus irmáns?...
Non, mentira, non era feliz, estaba sumido nunha saudade angustiosa e non sabía ben por que.
Un día, a ledicia chegoume de forma inesperada: “meus pais voltaban de forma definitiva” e iamos ir vivir todos xuntos.
Si, todos xuntos nunha casa, nunha cidade... ¡¡NUNHA CIDADE!!... ¡¡QUE BEN!!...
O pouco foi cando me esquecín definitivamente de min.
Aquela arela que eu tiña estaba moi lonxe da realidade -¡claro!... ¿como un neno vai ser realista?-, meus pais separáronse ao pouco.
Xa sabedes…, cando a pobreza entra pola porta o amor salta pola xanela…
Así de sinxelo é esquecerse de un, e ser un monstruo, e non ter reflexo, e inventar personaxes, e buscar nos demáis o teu ser, e sobor de todo querer “lograr”, querer “demostrar”, quere-la “aprobación social”.
Temos que triunfar: “la vida nos ha traicionado; hay que traicionar a la vida”.
Geluka dijo...
Emocionáchesme don. Gracias por compartir unhas vivenzas tan especiales e delicadas. Fixéchesme revivir sensacións da miña infancia: a pureza do sentimento, a inocencia, a vulnerabilidadade.
O certo é que doe. Doe pero libera.
Mil bicos, grazas por estar ahí.
No hay comentarios:
Publicar un comentario