PERIGO NA ESCURIDADE AO LÍMITE DA VIDA, ¿SERÍA O FIN ESTA NOITE?, por Ramón Laíño

Un dominco de tardiña a mediados do mes de deçembro do ano 1994, como tiña por costume desde había tempo, saín a pasear polo monte cun can pequeniño que tiñamos nese momento. Era unha tarde típica de deçembro, con fresco perçeptible e çeo cuberto en altura.

Cando viñamos de volta polo monte na metade do traxecto, começou a espallarse a brétema, quedando todo emparromado por todas partes. Empeçín nese punto do camiño a non poder respirar, tendo que avançar case encartado (dobrado coas mans nos xeonllos).

Entre a brétema e as horas escasas de lus xa era noite pecha, e optei por deixar a pista asfaltada de Belles de Riba posto que non pasaba nincún coche a quen pudera pedirlle axuda, e deçidín atravesar monte abaixo para acortar recorrido intentando cheghar á estrada prinçipal, pero canto máis respiraba o aire frío, máis se me obstaculiçaban as vías respiratorias e a falta de aire ía en aumento.

Custábame moito traballar avançar, xa que para dar un paso neçesitaba polo menos dun minuto, derivado da dificultade para respirar. Case non me entraba o aire nos pulmóns posto que as vías respiratorias inflamábanse ao reçibir o aire frío, reaççionando e produçindo moco, e así progresivamente ata taponárense case por completo.

Existía o risco de quedar tirado no monte e sen axuda, pero debía intentar alcançar a estrada e situarme preto da primeira casa de Cures vindo de Noia. Loitaba por sobrevivir como podía e, despois de moitas penurias e anghustias extremas atoutiñando e abrindo camiño por entre toxos e arboledas na noite, dando pasos a ritmo dunha tartarugha ou sapoconcho, atravesei monte abaixo e cheghuín ata a estrada póndome case de xeonllos na beirarrúa dereita en sentido Noia-Boiro.

Pasaban os coches e estiven a punto de meterme no medio para que parasen e me levasen por urxençias, pero por outra parte non quería comprometer a ninquén debido a un probable atropello que seghuramente podería sería mortal.



Diante de tan inmensa desesperaçión e anghustia vin por sorte a uns çen metros un coche comprando setas diante desa primeira casa, e pedín axuda como puden.

Case non tiña fuelle porque o aire non me entraba nos pulmóns e non me oían, ademais non perçibían a miña imaxe na noite, polo que o can que me acompañaba, pequeniño pero moi valente e a quen lle debo a vida, (morreu en deçembro de 2005 por enfermidade, xusto un ano despois deste feito), ao escoitarme intentar pedir axuda, ladrou forte por instinto e oíronme.

Veu unha curmán de miña nai que é da súa idade, a cal estaba tamén alí vendendo as setas, e detrás dela açercouse o matrimonio da casa que se atopaban na mesma operaçión. O home desta vivenda foi buscar o seu veículo, e arrimouse con el para subirme pero case non podía sentarme porque non me entraba o aire.



A uns çincuenta metros deixoume na casa de meus pais, que daquela aínda tiñamos taberna. Estaba meu irmán na porta da casa cuns amighos e díxenlle que puxera rápido a ferver na tarteira os aparatos da inxeççión, mentres eu entraba como podía ata a coçiña.

Os da casa querían levarme axiña por urxençias, pero pedín que me deran unha inxeçión intramuscular, a cal non me dou resultado, xa que so sirve para previr algho suave, pero non cando tes semellante ataque enriba.



Indiqueille que abriran a xanela da coçiña porque había xente que saeu da taberna e entrou a verme, así como outros veçiños que se enteraran da situaçión, e tamén parientes xunto coa mesma familia, todos arredor de min. Como non me entraba o aire, pateei a banqueta ao chan por anghustia, pero a inxeçión non actuaba, o problema xa estaba enquistado.

Meus pais desesperados deçidiron que había que levarme canto antes a urxençias de Boiro.


Un primo e a súa muller deçidiron ir ata alá antes que nós avisar aos de urxençias do que pasaba e que chegharía dun momento a outro.

Os da casa leváronme polos braços ata o coche e metinme como puden no asento traseiro indo a catro patas ata Boiro. Miña nai non cabía e quedou esperando na casa á espera de saber de nós. Conduçía meu pai, acompañado de meu irmán.

Cando cheghuei conduçíronme agharrado por ambos braços ata dentro, deixando pasar dentro so a meu pai comigho. Meu irmán, xunto co curmán e súa muller debían esperar na sala de agharda. Alí dentro queríanme poñer osíxeno pero non llo quixen porque me asfixiaba e reclameille a intravenosa para romper todo o moco que taponaba as vías respiratorias.

Eu imprimíalle présa ao equipo que me atendía, diçíndolle que apurasen, porque a cousa era de vida ou morte.

Coloqueime de pé apoiando as mans nunha cama de rodas por mor de tirar do aire de paso que o soro e demáis compoñentes estaba entrando nas venas. Pouco a pouco a inxeçión intravenosa foi actuando, mentres que nese tempo de espera botei toda a mascada do xantar polo revolto que tiña o estómagho, ata que ao fin, despois dun tempo prudençial, xa fun respirando mellor.

Aghradeçín todo o feito polo equipo, pero neses intres debía haber alghún tira e afloxa entre o çelador (enfermeiro) e os médicos, o cal mosqueouse xa que pensaba que o meu aghradeçemento so ía para os médicos.

Sempre xurde algho, logho do calvario que pasei e aínda me toca un ambiente de conflito profesional polos diferentes tipos de convenio que tiñan nos seus traballos. Está visto que o propio vocabulario, xunto coa personalidade de cada quen e as distintas realidades, poden ser inconvenientes á hora de conectar co mundo particular dos demais e viçeversa.

Cando eu saía pola porta xa con melloría, díxome o curmán que cheghara antes e estaba aghardando na sala: “Hai que ter coidado porque logho se vai un, e por un morto non dan un vivo.”

Así mesmo, os médicos que me atenderon xunto co enfermeiro, comentaban que faltou un case nada para non cheghar a contalo, xa que esa dificultade para respirar podía ter produçido un fallo cardíaco, ou alghunha causa derivada que conduçira a un desenlaçe fatal.

Todo eso fíxome ver que nada importaba, so o amor e a comprensión, arrepentíndome de calquera mal que causara na vida, anque xa desde sempre era costume en min arrepentirme no mesmo momento de calquera mal cometido, pero aghora mostrábao co coraçón aberto aos demáis.

Esta sensaçión de anghustia polo que estivo a punto de pasar en deçembro do 94, xunto co feito de ter volto a naçer, mesturada co sentimento de culpabilidade e pena que arrastraba desde o ano 92 ou 93 por aquel conflito familiar, estivo barrenándome por tempo considerable.

Por unha banda, pese á medicaçión provisional de urxençias e do de cabeçeira, non me atrevía a saír so polo monte e por sitios apartados, incluso tampouco me animaba saír a divertirme anque fose por onde houbese xente, porque a enfermidade non estaba estabiliçada.

Por eso sen falta e ao día seghuinte presenteime na portería do hospital para que me deran çita, pero pese a ser un caso moi urxentísimo polo que pudo terme pasado a noite anterior, a çita médica co espeçialista sería para moito despois de seis meses, así que a buscar outra alternativa.

Aparte diso, incluso despois de ter transcorrido o tempo, e de ser atendido polo espeçialista, aínda así, non me fiaba do control médico, e estaba nun estado psicótico.

Pedía que esto non lle pasara a ninquén. Desexaba que houbese un equipo médico co seu ambulatorio ambulante por cada metro cadrado de monte ou calquera lughar sobre a fas da terra. Así o manifestaba na casa e a xente que lle tiña confiança, pero a todos eles lle chocaba e me consideraban algho anormal. Pero eu digho que cando se pasa por un trançe deses, búscase ata o imposible.

Todos estes feitos relativiçaban e anulaban os ataques que pudera sufrir da xente, os cales xa non me encoleriçaban nin reaççionaba contra eles posto que tiña moi presente a fraxilidade humana e as consecuençias da ofensa e o sufrimento cando se produçían. Solo sabía que volvera a naçer e podía contalo. Pero seghuía sufrindo e non estaba en equilibrio. Arrastraba cousas que eran penosas.

En cambio, desta ves atopábame en Monforte de Lemos, e se algho ocorría estaba a çenteas de quilómetros da casa.