miércoles, 26 de mayo de 2010

PRESAXIOS, DESPEDIDA E CAMIÑO AO ABISMO, por Ramón Laíño



Eso era o que máis me anghuriaba, e de repente aí vexo de fronte por detrás do mostrador nunha estantería, a estatuiña de San Cristovo cun ramo nunha man e coa outra levantada sinalando co dedo o camiño a recorrer.





Téñeno como protector das viaxes e do transporte, para evitar percançes e aççidentes coa fin de cheghar san e salvo á casa.





Foi como un presaxio, pero non podo diçir nin bo, nin malo. Eu tamén levaba posto unha xesta de maio no cristal traseiro do coche, xa que o outro ramo da defensa dianteira caérame preto de Lalín, na metade do traxecto vindo para Monforte.




So imaxinei que a miña viaxe ía ser un calvario, e eso que aínda non houbese un desenlaçe fatal.



Fomos rematando o que tiñamos no mostrador. Eu estaba desconçertado pensando máis no que me esperaba que no que tomaba neses intres. Se non tuvera que traballar ese día, quedaríame toda a noite no cuarto onde tuvo lughar a sesión.





Ao final deçidín marchar e despedinme del, pero quixo vir comigho ata a saída. Seghuimos falando fóra do bar, avançando un pouco ata a beirarrúa, case na entrada da ponte onde se vía o ghran río con reflexos do alumeado público. Eran aproximadamente as doçe e media da madrughada, e co resío da noite façía fresco.






Eu vestía un nique de manca curta, pois a chaqueta tíñaa no coche, e sentía máis frío que de costume porque tamén estaba debilitado e destemplado polas convulsións dos vómitos, a dieta, a falta de alimento e de descanso.



El levaba unha chaqueta de punto cor verde sobre unha camisa de manca lonca.



Camiñamos sobre a ponte, ata cruçala totalmente. El mantiña un trato amistoso e coloquial. Seghuimos andando e pasamos á altura da esquela co meu nome, a cal eu vira de fronte cando viña para encontrarme con el na hora de cheghada.




Así llelo contei, pero explicoume que non me suxestionara, sabendo que eu non tiña nada que ver coa esquela.




Xa cheghados á altura da praça, sendo nós case os únicos que por alí estabamos a pé nesa hora, encarreirámonos pola rúa na que estaba aparcado o meu vehículo.


Ao pouco cheghamos xunto del e percatouse da xesta do parabrisas de atrás, querendo saber o seu significado e o seu nome.





Conteille que pola tarde traía outra na defensa dianteira do veículo, pero caérame.




Expliqueille dun xeito moi superfiçial que estas xestas cóllense polo día, case sempre pola tarde do 30 de abril, antes de que sexa noite, para colocar nas portas, xanelas das casas, cubertos, outras propiedades, así como en carros, vehículos, ... , e cousas diversas que un considere, para que “non entre o maio” (meighallo, malefiçio, ...).






Ata hai moi poucos anos aínda se xuntaba leña e desperdiçios uns días antes desta noite, e façíase a foghueira de maio nesa noite final de abril – madrughada do primeiro de maio, na que a xente andaba arredor do lume, divertíase de calquera xeito, e cando non tivese moita labarada, saltaba ou brincaba por riba dela.






Ao mesmo tempo conteille a impresión de ver a estatuiña de San Cristovo no bar, asoçiándoa coa xesta do coche e a viaxe que me esperaba esta madrughada, pensando que me faría falta toda a axuda posible e moita sorte para cheghar san e salvo á casa. Cousa que para a cultura na que el se criou, desconoçía tal imaxe e non lle daba importançia a este significado.





Pola súa parte, trataba de sacarlle ferro ás miñas preocupaçións, para que non me autosuxestionase, nin me sentise identificado con nada deso, posto que eu non era nincunha desas cousas.




El non podía estar dentro do meu corpo nin da miña mente, e eu desconoçía o verdadeiro alcançe das miñas deçisións, e as consecuençias reais que podería traer todo esto. Non sabía mostrarlle todas as miñas anghustias do estado no que me atopaba e a abrumadora distançia que me esperaba.




Quixo saber como me atopaba, e posto que eu non sentía náuseas nin vómitos, díxenlle que “ben”, anque eu presentía que ese ben era “moi relativo”.




Falaba dun xeito amable e natural, e desde a súa serenidade intentaba darme tranquilidade, pero eu interiormente estaba moi preocupado por todo o que tiña por diante.




Fixo un xesto diçindo que non me preocupara, que todo ía ir ben, e doume unha tarxeta, e un abraço moi forte e fraterno.





Despedímonos, subín ao coche e alá me vou. É aproximadamente a unha menos algho da madrughada.




Síntome débil e intento buscar a saída de Monforte, e desde aí empatar coa estrada que me leve de volta á casa.




Estou perdido e conforme vou polas rúas do pobo, encontro alghúns cruçes pero non sei avançar. Vexo alghunha persoa que por casualidade vai para a súa casa, e a quen lle preghunto e me din por onde seghuir. Case non hai ninquén por fóra a esa hora e nesta madrughada de martes.





Teño malestar, e entreabro as xanelas do coche para refrescarme e evitar tamén o sono. Vou conseghuindo saír de Monforte, pero non me daba a paçiençia, posto que estaba moi débil, e despois de moita recta vexo un cruçe cun indicador Lalín – Chantada, o cal sobrepaso, e volvo atrás para retomar esta vía.







Prácticamente non hai nincún tráfico a esa hora, sobre a unha máis ou menos da madrughada.




Desde que saín dalá non puxen a radio porque o corpo e a mente non me admiten ruído, ademais toda música e toda vos pareçe materia densa que me repugna e estorba polo delicado e sensible que estou, so quero silençio. Vou en marcha pero começo a sentirme mal.




Continúo, pero começo a sentirme mal. Revólveseme o estómagho, non teño forças para nada, sinto debilidade, náuseas, ghanas de botar todo fóra, pero teño medo a façelo, porque os síntomas bruscos nunca foron comigho.





Os meus sentidos están moi estimulados, sensibiliçados e aumentados. Debería estar en repouso e non conduçir.




Non aghuanto máis, creo que me vai saír todo fóra. Neçesito buscar un sitio para aparcar, vou mirando para os lados con desesperaçión haber se apareçe algho, pero en plena autovía non se ve nincún desvío.





A cousa está moi fea, creo que vou morrer. ¿Que me está pasando, Lichi? Axúdame por favor, axudáme planta mestra, actúa canto antes e restáurame o benestar dunha ves. Axudádeme seres queridos, entes de enerxía diversos, ... ¿E esto normal, unha seghunda volta con efectos retardados despois das convulsións que tiven no hotel estando con el alí?




No hay comentarios: