ARQUITECTURA: Arquitectos
Nunca sentiu vertixe ante unha folla en branco, «ao contrario, provócame, intrígame», di que é o máis sexy e que soña con lapis, como este xaponés que baila nas súas mans mentres fala de plans, que «son riscos e son paixóns».
Aos seus 70 anos «é o impaciente máis paciente que poida coñecer», di o seu vello amigo e guionista do documental sobre a súa vida Deyan Sudjic. «Literalmente non para entre proxectos e continentes, pero todo o fai cun calmoso detalle», agrega Carlos Carcas que o seguiu «agotadoramente durante dous anos» cámara en man.
Norman Foster é a estrela da arquitectura global, presenta no 60 aniversario do festival un documental sobre a súa aventura creadora: «creo que nunca se intentara narrar fílmicamente a arquitectura, o meu desexo era achegala ao gran público», di o outro codirector Norberto López-Amado.
«Canto pesa o seu edificio, Sr Foster» é un biopic cuxa dinámica logra facer voar cos sonos que guían o trazo lixeiro do arquitecto: O formidáblemente grácil viaduto de Millau no sur de Francia, a torre de Swiss Re en Londres e a de Hearst en Manhattan, a Collserola de Barcelona ou o Centro de Tecnoloxía McLaren, grandes retos todos, rañaceos, «fan falta máis rañaceos», complexos deconstruidos e suspendidos no aire, agora cidades; pero bótanse en falta casas: fogares.
Quere aclarar que tamén fixo «casas para vivir, a miña entre outras, pero mostrala trasgrediría a miña intimidade». Non responde por riba, sabe ademais que o seu mira foi movéndose da liña ao volume e á infraestrutura, ata ambicionar agora cidades, como o proxecto de Massdar City en Abu Dhabi. «Pronto todos viviremos en cidades».
1 comentario:
Realmente, non me ghustan as cidades. Considéroas antinaturais e enfermas. Oghallá desapareçan, pero incorporando ao xeito de vida natural, os avançes que nos poidan axudar.
Publicar un comentario