CANDO CHEGUE ESE DÍA, por Mary Hermo.

Aquí vai o prometido, outro deses poemas, aclarar que ese libro que estou tratando de sacar adiante non é doado, como ben sabedes publicar algo neste noso país é complicado, e que me costa moito subir aquí estes poemas pois son moi modestos e sen calidade.

Disfrutade destes instantes poéticos.
Ah! Teñen copyright dese da propiedade esa intelectual que eu non sabía que tiña pero que a Sgae me dixo que era un euro e medio por cada un, así xa saco para a resaca do seguinte fin de semana, e xa sabedes o ingreso faise directamente na seguinte conta: 0000-00-00-000000000-00, jajajaja.


Cando chegue ese día,
soarán as campanas,
serei un corazón
envolto en chamas,
libre coma o vento.
Agárrame forte a man,
eso tamén.
Cando chegue ese día,
os teus rezos
as miñas palabras no teu alento,
serán sentimentos.
Cando chegue ese día,
no haberá dor nin agonía,
mudarei a miña tristeza
polo mar, polo sol, polo vento
que aniñaron no meu corazón
que nun mundo encantado viviu,
nostálxico estará o ceo,
e as estrelas,
cando xa non me vexan,
a miña alma entre velos,
pero sen dor,
Cando chegue ese día
serei aroma da flor,
a luz serea dunha vela.
Cando chegue ese día,
serei a artesán
que te fará sentir
que no estarei tan lonxana
por que podo renacer
preto de ti… cada mañan.
Cando chegue ese día.
Mary Hermo.