IES BARRAÑA, por Ángel M. Abalo.

Unha foto daquela época de Ángel M. Abalo.

Agardamos a que a directora e voceira deste blog nos de a oportunidade de réplica aos comentarios da entrada nesta páxina do día 26 mércores.

Pois ben, comezaremos argumentando que nada do que di Abalo aconteceu de certo (moito xa o sospeitabades). Ninguén lle contestou ao profesor de filosofía Pepe “ábrea ti, homiño…” porque Pepe ademais de profesor era bo amigo dos seus alumnos. Tampouco houbo diálogo algún coa secretaria que nunca chegamos a coñecer nin ninguén chamou ghilipollas a Rodrigo porque, podédelo crer, nos escasos meses que botamos no instituto nunca pisamos a cafetería. Nin tampouco foi certo que intentasen botarnos do centro aínda que si a idea orixinal cando por aqueles tempos rapaces de fóra viñan a amolar e o director se atopaba molesto por iso. Ademais, sen que sirva como pretexto de emenda e só co ánimo de non faltar á verdade, has de saber, Rodrigo, que sempre fostes obxeto da nosa admiración, primeiro coma docente e despois como compoñente dos Menestreis (José España foi o noso primeiro profesor de música) Aínda que receemos da música medieval que se executa con instrumentos temperados.

¿Entón a que veu esa infausta e inoportuna intervención? Preguntaredes os que preguntades e intentarei clarexar un pouco as dúbidas.

Os que ben nos coñecen saben que nobreza nunca nos faltou e se alguén ten que perder a cabeza nós somos os primeiros en poñela no cepo. Nin sequera deberíamos aparecer por aquí porque non pertencemos á primeira promoción, nin á segunda… Aínda que os anos pasan e fomos coetáneos dela.

Foi por participar neste acontecemento do 25º aniversario que non é estraño a ningún veciño de Boiro, tirando a pedra e, neste caso, sen agachar a man, agardando as reaccións, vendo que a Web sigue viva.

Os que pensábamos que esta páxina era un punto de encontro para "ñoños" nostálxicos recuperando un pretérito irrecuperábel, quixemos atacar os cimentos mesmos da obra sen sequera para a pensar o alcance de tal atrevemento, e a quen senón ao artífice da mesma co pretexto anecdótico do pasado.

Pero lonxe de desestabilizar o conxunto, serviu para que, afiadas as uñas, agudizado o enxeño, facer máis unida, se cabe esta piña que sodes.

Así funciona a guerrilla: entra pola porta de atrás cando menos a esperas, causa o maior dano e desaparece, pero esta vez deixando rastro. É a estratexia do combatente. Foi, case inocentemente por engadir unha nota distinta, un punto de colorido (tal vez demasiado color inacertado), outro punto de vista co propósito de remozar a asiduidade ca que se participaba nos comentarios.

Damos as grazas merecidas a Mary Hermo por non exercer a censura e dar cabida a tódalas ideas. Damos grazas, ao mesmo tempo que pedimos perdón de todo corazón, a Rodrigo, que despois de ler o articulo consínteo publicalo, iso xa di moito da realeza humana de certas persoas.

Queremos repetir unha vez máis que o ocorrido non volverá a acontecer por mor que non temos ese mínimo dereito a xulgar a ninguén nin a levantar falsas infamias. Como ten dito moitas veces Abalo: “Na alma dos homes caben todas as mesquindades”.

Vil, chabacano, ruín, entremetido, resentido e co propósito da confusión, rancoroso polos feitos, cando non hai nada diso porque nada aconteceu como se contou e é doado coller ao mentireiro (que corre menos ca un coxo) se alguén ten memoria.

Por outro lado subliñar que non hai temor a que alumnos violentos puideran coller alas tras ler a nosa anterior entrada porque primeiro, os violentos non len “chorradas” como eles consideran, e porque segundo, esta violencia é moito máis complexa do que se poda entender por un pobre articulo mal estruturado dun blog de instituto.

Se por algo temos fama de cabais é por saber recoñecer a derrota e así nos retiramos, non sen antes saudar ao lexítimo vencedor, e sacando o chapeu inclinámonos de xeonllos.

Ramón, a amizade é esa fantasía que nos liga ás persoas sen comprender as causas. Coñecémonos da EXB, de amigos comúns, inda despois do instituto seguimos a conversar moitas veces.
Á. Abalo.