DO MALECÓN A LOUREDA - EPISODIO II, por Pili Vázquez.

Ir do malecón para a carreteira foi coma cambiar de vila, só había una costa arriba entre medias pero para min foi un mundo.







Alí había moitos rapaces, Lolita, Mauricio, Carlos “o bica”, Milita e súa irmá Berna, Fran, Sonia a do Mavi e un largo etc, todos arredor de seis ou sete casas.









A miña casa era alta (meu pai sempre creu naquelo de barco grande ande ou non ande) e estreita e tiña unha porta que daba a carretera e outra que daba o camiño de atrás, onde vivían Carlos e o lado Berna e Milita..


No inverno seguíamos indo a escola ao muelle, pero agora xa iamos a escola nacional, tiñamos seis anos e tivemos de mestre a don Manuel, que nos dou clase no baixo de Severina a das ameixas, despois doña María Isabel aquela que tocaba a guitarra e que lle arrebolou un día a soca a Isabel “a piriquita”. O malo era cando chovía ou ventaba que chegabamos coma pingos a casa.








Xogabamos nun pequeno térreo que había o lado da miña casa e que Lolita lle chamaba “o noso cacho”. Faciamos casas con pedras e inventabamos contos de pais e nais. Tamén xogabamos moito arredor do pozo de Lolita, no camiño debaixo pólas leiras e corredoiras, comendo chuchameles e contando aventuras, eu contáballe ás cousas que oía na radio de meu abuelo, as historias do comisario Maigret, teatrillos de enredo e as historias da señorita Francis.








Anos mais tarde, cando xa había radiocasetes eu “precursora do vídeo” gravaba películas da tele e os estudios 1 da primeira cadena; sobre todo recordo El alcalde de Zalamea e La venganza de Don Mendo, sabía estrofas enteiras “Aqui no teneis jurisdicción...”! e repetíallas continuamente a pobre Lolita, que as acabou aprendendo tamén de memoria.









No verán íamos ás “premanensias”, e eu iba a empezar na de doña Juanita que quedaba no Esteiro. Eu tíñalle un pouco de medo porqué describiranma coma una muller que berraba moito, cunha verruga no nariz e que levaba un bastón porqué era coxa. Eu pregunteille a Lolita (que xa a coñecía) si pegaba co pau, e ela dixo que non, solo ós moi malos, pero que esturraba as orellas, ¡mi madriña, como si eu xa as tivera pequenas!.

O malo non foi doña Juanita, senón dous obstáculos que se nos presentaban cada día. O primeiro era Fransisco “o Paiaso” que nos levaba tres cabezas e que facía unha raia no chan e non nos deixaba pasar. ¡qué medo lle tiñamos!. Unha vez pasada esa dificultade a cincuenta metros da casa estaba Marcos, o da paqueteria Ramona; non coñecín nunca un neno mais malo, dáballe igual grandes e pequenos , andaba arredor de nos ca bicicleta, non nos deixaba pasar, chamábanos de todo... seus pais non fasian bó del. Teño que dicir que hoxe e un señor avogado, é formal pai de familia.

Un día de moito calor eu iba a de doña Juanita con Carlos “o bica”, eu calzaba unhas chanclas das de metelo dedo e él uns tenis. Pero case o chegar o Esteiro vimos que o camiño estaba ocupado polos restos dunha fogueira. Non había xeito de pasar, si non era subindo polo muro de pedras. Primeiro subeu Carlos e pouco a pouco cruzou. “Agora ven ti con coidado”, e ala fun, pero o calor das brasas fixéronme sudalos pés, e na metade do camiño resbalei e alá fun caín no medio e medio dos restos de lume.







Solo recordo que Carlos votou a correr a buscar axuda e que eu mirei para o chan e xa non había chanclas. Na seguinte imaxen estaba eu no bar Mavi, cos pés metidos nunha palangana con viño ou vinagre, e rodeada de xente.





O malo de aquelo e que estiven dous meses sen camiñar, e era difícil durmir , miña nai poñíame un coxín para me levantalos pés.

O bó foi que ás curas iba ás cachapernas de meu tío Vulcano, un xigante da Arxentina, e o mellor era o importante que me sentía cando miña nai me sentaba á porta e a xente paraba a preguntarme por aquelo tan grave que me pasara.








Daquela tería oito ou nove anos e estaban a botar Heidi, e eu dicíalle a Lolita que se sentaba sempre na soleira da porta ó meu lado , “son coma Clara, non si ?, “ Si, Pili si , contestábame.









Pili Vázquez.