CRONICAS DO CAMIÑO- 11.OS SEÑORES DO CASTELO- EPISODIO XI- O SACRIFICIO..-por Luis Ferreirós

Capítulo XI- O SACRIFICIO

¡ Hai que matala!, ¡ con que facilidade decía esas cousas! eu, pacifista, antitaurino, amante dos animais, dos que ía detrás da miña abuela Pilar cada vez que quería enterrar as crías dos ghatos que tiña na horta, para poder desenterralos e devolvelos desa forma á vida; non hai dúbeda, o destino ás veces ten estas incongruencias e agora veríame obrigado a colaborar no sacrificio da res.

¿E unha vez morta?- naturalmente meter os pedazos nos bañeiróns e carrexalos, coma se foran vellos que van votar, a Mosquete. Meu Deus!, menudo día de vacacións que agardaba, manchar as miñas inocentes mans coa sangre da vaca, da mesma vaca á que eu intentaba axudar, ...menuda axuda!, e despois exercer de burra de carga para levar as talladas ata a aldea....pois non quedaba máis remedio.

Así que deixamos o asunto en mans expertas, e o noso amigo, outrora aprendiz de carniceiro ía facer alarde da súa maestría co coitelo coma improvisado matarife profesional.

O home mirou para el e díxolle:

"-Tí, traballaches con Palliñas, ¿non? , ¿por onde empezamos?

Pregunta á que o maior de todos nós non respondeu,coma o Magno Alejandro ante o nó gordiano, simplemente actuou, farto daquela aventura, colleu o coitelo e sen pestanexar cun pulso firme e seguro, querendo rematar aquelo dunha vez por todas, man dereita na arma branca , man esquerda na cabeza da vaca, polos cornos, claro,cun certero corte no pescozo, sesgou a vida do animal, fuxeu dun álito a pouca forza que o bicho preservaba, metras a vaca bruaba, a vida fuxía no medio dun son que podería ser con tranquilidade escoitado ata en Runs, un son que fixo que o meu corazón comenzase a later con moita máis velocidade do normal, e que amiña mente comenzase a pensar na vida que eu estaba arrebatando....., da complicidade das miñas acción, do meu silencio,da pasividade ante o crime.

Eu era un neno da vila, aínda que a miña familia era da aldea, pero non vivira a parte cruda da labranza e da gandeiría, o meu era a parte bucólica, lírica, o beatus ille,… agora non, agora veíame encarando a cruda realidade do carnívoro depredador que fai presa ó herbívoro para alimentarse.

A vía pola que eu imaxinaba que 20 séculos antes (daquela pensba que era una calzada romana, non un camino de carreteiros)estarían cubertas de lexionarios camiñando en busca dos barbanzóns, agora atopábanse tinxidas de sangue que caía a caldeiros dende a gorxa do animal, as nosas mans completamente emporcadas polo fluido que regala a vida e tamén nega a mesma coa súa ausencia, coma un manípulo de cobardes fuxindo da súa cohorte, calada abaixo, nun suspiro, nun laio, desta maneira, así a vida do animal….fuxiu.

Os máis versados na arte da matanza cortaban a carne en anacos de forma que os mesmos foran perfectamente transportables,o señor lucía o seu pantalón con rego estilo fontaneiro e o noso amigo dirixía a labor do desguaze,....mentras o resto, man de obra non especializada máis non por eso prescindible, apañábamos a mancheas as tripas, o leveán, o inservible, facendo una morea no medio dos toxos , onde innumerables moscas de todos os tamaños e cores dábanse cita para o estupendo festín que para elas estaba a ser preparado.

É de supor que pola noite, os cans, os lobos, farían tamén a súa celebración cos restos que tan amablemente foran deixados por OS Señores do Castelo, para que eles tamén tiveran festa, para que o ciclo da vida poidera continuar, as entrañas volven á terra, que alimenta ás entrañas.

A medida de iamos metendo a carne nos bañeiróns,escoitabamos un tusir acompañado dunhas voces que viñeron seguidas de catro homiños colgados de cadanseu Ducados, subían a costa aspirando os velenosos efluvios do tabaco ó tempo que camiñaban, multiplicando desta maneira a toxicidade do vicio, pero eles mantíñanse indiferentes ás recomendacións pro-saúde, fumando e camiñando…¡xente brava da aldea!

Viñan de Mosquete, foran avisados fai un tempo polo dono da res, e aparecían co fin de prestar a súa axuda no carrexo das viandas, que acumulándose nos barreños debuxaba pías con diferentes formas, envexa de calquer artista surrealista, mentras nós continuábamos emporcándonos de arriba a abaixo coa sangue do bicho en cuestión e os artistas do cóitelo, con gran maestría, que non arte, despedazaban ós últimos anacos do animal.

Non era o momento de pensar na roupa,, xa estaba perdida,…dábame moita pena a camiseta nova, pero a pantalón xa era vello, e os tenis podíanse salvar, imaxinaba á miña nai xurando en Arameo, facendo lanzamento de zapatilla, sen querer atender ás miñas explicacións, ..algún castigo caería seguro,¿podería ir o homiño onda ela a explicarle o asunto? Non sabía, apetecíame preguntarle, pero finalmente non fun quen, estaba o home moi absorto na laboura frenética que agora ocupaba todo o seu pensar.

E entre pensamento e xuramento, a vaca quedou nos ósos, con talladas de carne pegadas, que xa os cans pola noite despegarían, parecía saída dunha película de medo, sangue, ósos, carne, cóitelos, morte, lobos….

O home parou,..sentouse,..bebeu auga da cantimplora de Fran e coas mans vermellas botou outro Celtas á boca e cuspiu:

“-Xa está lista,…. aghora, p’abaixo”

Crónicas do Camiño "A Vaca E O Carriso"

Crónicas do Camiño "Noite de Defuntos"

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio I

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio II

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio III

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio IV

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio V

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio VI

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio VII

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio VIII

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio IX

Crónicas do Camiño "Os Señores do Castelo" Episodio X